biedni

Podczas surowej zimy, gdy inni chodzili w watowanych ubraniach i butach, moi bracia i ja nosiliśmy sandały ze słomy na bosych stopach i ubrania z liści palmowych, jak dzikusy (…). Gdy miałem dziesięć lat, nie mieliśmy co jeść. W Nowy Rok, gdy w bogatych domach zajmowano się wystrzeliwaniem fajerwerków, moja rodzina nie miała nawet ziarnka ryżu. Wtedy po raz pierwszy wziąłem ze sobą brata i poszliśmy żebrać.

Peng dalej opowiadał, jak po powrocie do domu zemdlał z głodu, następnego dnia pod wpływem dumy odmówił zebrania, zatem jego babka, mająca ponad siedemdziesiąt lat, pokuśtykała na skrępowanych stopach, ciągnąc ze sobą młodszych braci Penga – jeden z nich miał tylko trzy lata. Gdy Peng przyglądał się jak znikają w śniegu, czuł się tak, jakby ktoś wbijał mu nóż w serce. Poszedł później w góry, narąbał drew na ogień i sprzedał za mały woreczek soli.
Wieczorem nie jadł ryżu, który wyżebrała babka. Cała rodzina płakała. Gdy, miał piętnaście lat, jego wioskę dotknęła klęska suszy. Wielu mieszkańców głodowało. Peng wziął udział w próbie zmuszenia bogatego właściciela ziemskiego do rozdania ryżu: wszedł na dach spichlerza i zdjął dachówki, żeby pokazać ziarno, do którego właściciel nie chciał się przyznać. Z tego powodu chłopca umieszczono na liście poszukiwanych przestępców i musiał uciekać.