edukacja

In very general terms, children learn by direct experience, authority, intuition and logic. All of these lead to a common-sense view of the world, but not to a scientific one.

Inną cechą charakterystyczną okresu ekspansywnych pionierów jest ich gotowość do improwizowania i eksperymentowania. Nieskrępowani tradycjami, potrafią zastosować wszystko cokolwiek jest dostępne do własnych celów. Jeśli jedna metoda zawodzi, próbują czegoś innego. Nieograniczani przepisami, podręcznikami lub wiedzą książkową, jako metodę rozwiązania każdego problemu stosują wyłącznie działanie praktyczne.

Równocześnie istnieją "polityczne" szkoły historii, ukazujące karykaturalnie czyny minionych przywódców, w celu wspierania nowoczesnych ruchów politycznych. We wszystkich tych przypadkach historia nie ma na celu ustalenia prawdy, tylko stanowi element propagandy, oddany wspieraniu uwspółczesnej klasy rządzącej lub ukontentowaniu narodowej próżności.

North Korea invites parody. We laugh at the excesses of the propaganda and the gullibility of the people. But consider that their indoctrination began in infancy, during the fourteen-hour days spent in factory day-care centers; that for the subsequent fifty years, every song, film, newspaper article, and billboard was designed to deify Kim Il-sung; that the country was hermetically sealed to keep out anything that might cast doubt on Kim Il-sung’s divinity. Who could possibly resist?

Kiedy wychodzimy z młodzieńczego etapu zależności, nie jesteśmy tak naprawdę gotowi na przejście do etapu całkowitej niezależności. Nosimy bowiem w sobie nawyk uczenia się z książek i od nauczycieli, który w dużej mierze nie nadaje się do praktycznej fazy samokształcenia lub życia, które nadejdzie później. Zwykle jesteśmy nieco naiwni społecznie i nieprzygotowani do politycznych gier, w które grają ludzie. Wciąż niepewni co do naszej tożsamości, uważamy, że w świecie pracy liczy się zdobywanie uwagi i nawiązywanie przyjaźni. A te błędne przekonania i naiwność zostają brutalnie ujawnione w świetle realnego świata.

When we emerge from the youthful state of dependency, we are not really ready to handle transition to an entirely independent phase. We carry with us the habit of learning from books or teachers, which is largely unsuited for the practical, self-directed phase or life that comes next. We tend to be somewhat socially naive and unprepared for the political games people play. Still uncertain as to our identity, we think that what matters in the work world is gaining attention and making friends. And this misconceptions and naivety are brutally exposed in the light of the real world.

He had been trained by guards and teachers to believe that every time he was beaten, he deserved it – because of the treasonous blood he had inherited from his parents. The girl was no different. Shin thought her punishment was just and fair, and he never became angry with his teacher for killing her. He believed his classmates felt the same way.

Indigenous people looked up at the stars and created their own unique constellations. I am blind to their constellations and unable to see the sky without the constellations of our culture. When I look at the sky, my focus is drawn to the symbols I know. I have defined this aspect of reality and therefore changed my experience of it. Language has a similar effect on our perceptions of reality. When we acquire language, we cease to see reality as it really is, and we see our symbols of it instead. For example, when you use the word “tree,” do you recall a photographic image of a specific tree, of do you imagine a more generalized, symbolic tree? Many people are so disconnected from nature that all trees tend to look alike. Consequently, few people ever really see a tree.

W ten sposób dzieci podświadomie przyswajają sobie maniery i przekonania członków rodziny. Nie pamiętamy jak nauczyliśmy się tego ale większość naszych dorosłych zachowań powodowana jest tymi mocno w nas osadzonymi programami. Uważamy się za myślących, jednak nasze zachowania dowodzą, że jesteśmy automatami wyzwalającymi w danych warunkach dane reakcje zgodnie z zapisanymi w nas instrukcjami.

By mógł się wywiązać z tych obietnic, we wszystkich niemieckich szkołach zaczęto montować skomplikowane kampanie mające na celu werbowanie uczniów do Hitlerjugend. Ministerstwo propagandy pod wodzą Goebbelsa uruchomiło cały arsenał pomocy wizualnych, takich jak mapy, przezrocza, filmy dokumentalne i fabularne, słowem – nie szczędzono wysiłków, by pokazać wśród młodzieży jak najwięcej neofitów nowej ideologii.

Wiążą się z tym ważne skutki nie tylko dla wynalazczości, ale także dla systemu nauczania. Obecna edukacja polega na dostarczaniu młodym ludziom zasobu wiedzy. Następnie nagradza się ich za jej prawidłowe stosowanie i karze za błędy.

Tymczasem jest to tylko jeden z aspektów naszego procesu uczenia się. W rzeczywistości przyswajamy wiedzę również wówczas, gdy się mylimy. Dopiero kiedy poniesiemy porażkę, uczymy się nowych rzeczy, przesuwamy granice i stajemy się bardziej twórczy. Nikomu nie przyjdą na myśl genialne spostrzeżenia, jeśli będzie tylko bezmyślnie powtarzał informacje, nawet najbardziej zaawansowane.

Tyle że w realnym świecie błyskawiczne sukcesy są rzadkie.

W rezultatach tego eksperymentu zawiera się aluzja do jednego z największych paradoksów dotyczących szkoły i życia. Mianowicie często jest tak, że osoby, które odnoszą największe sukcesy, załamują się najszybciej. Ktoś, kto cały czas zbiera nagrody i wylewne pochwały za bezbłędne występy, nie ma okazji, by nauczyć się stawiać czoła zupełnie normalnym niepowodzeniom. Badania wskazują, że szczególnie szkodzi to dziewczętom. Uczennice odbierane przez nauczycieli jako bardzo zdolne, które zbierają doskonałe oceny przez całą szkołę podstawową, zwykle najbardziej cierpią po pierwszych porażkach.

[…]

Tak długo, jak będziemy karmieni fałszywymi teoriami odnośnie pochodzenia inflacji, tak długo zalewać nas będą fałszywe recepty na jej uzdrowienie.

Thomas Jefferson

Dodać należy arbitralną, bezładną i przypadkową organizację programu poszczególnych przedmiotów, brak jakiejkolwiek hierarchicznej struktury przekazywanej wiedzy, brak jakiegokolwiek porządku czy ciągłości, mieszaninę wykładów dotyczących pozbawionych kontekstu błahostek i podsumowań pozbawionych myśli przewodniej, przenikającą wszystko niezrozumiałość, arogancko wyznawaną irracjonalność i w konsekwencji konieczność wkuwania na pamięć zamiast uczenia się, konieczność recytowania zamiast rozumienia, konieczność utrzymania w pamięci kakofonii niejasnego żargonu dość długo, by zdać egzamin.

Niepotrzebny jest sztywny system planów lekcyjnych. Na przykład lekcje historii powinny być zorganizowane tak, aby w każdej chwili można było odejść od planu i skorzystać z nowych materiałów, pojawiających się dzięki działaniom nazistów. Lekcje biologii powinny być włączone tylko do tego stopnia, aby instruktor mógł korzystnie naświetlić je z nowego rasowego punktu widzenia, zgodnie z życzeniem Partii. Przez chwilę wrogami państwa byli Rosjanie, potem zostali sojusznikami, a potem znowu wrogami. Szkoły od-zwierciadlały te zmiany starannie i szczegółowo. Program lekcji geografii musi być modyfikowany tak, aby dało się omawiać nowe części kuli ziemskiej, w miarę jak staną, się przedmiotami zainteresowania w związku z nowymi podbojami.

Biorąc pod uwagę tradycyjną staranność, z której słynęli niemieccy edukatorzy, wydaje się interesujące, że Rust ostrzega przed nadmiarem staranności. Zbytnie skupianie się na szczegółach, zbyt wiele grzebania się w drobiazgach sprawia, ze umysł staje się zbyt krytyczny i analityczny. Ważna jest ideologia. Nazistowscy instruktorzy muszą być wiernymi przekazicielami, a nazistowscy uczniowie zdyscyplinowanymi słuchaczami słowa Hitlera.

Była wczesna wiosna, kiedy wreszcie otrzymałem list z oficjalnym symbolem swastyki i orla. Zbladłem, bo mógł zawierać cokolwiek, od wezwania do stanięcia przed nazistowskim sądem po zadanie zapłacenia jakiegoś nowo i retroaktywnie nałożonego podatku.

Z koperty wypadła pojedyncza kartka z informacją, że ponieważ od lat jestem rezydentem w nazistowskich Niemczech i okazałem godne pochwały zainteresowanie nazistowskim systemem edukacji, zostaje mi udzielone nadzwyczajne pozwolenie na odwiedzenie nazistowskich instytucji, „o ile nie będzie to przeszkadzało w prowadzonej tam pracy”, i że jeżeli zechcę, mogę zadawać pytania.

Nadeszły dni, w których odwiedzałem wszelkiego rodzaju instytucje: nazistowskie kliniki położnicze, szpitale sterylizacyjne, izby dla noworodków, szkoły dla niedorozwiniętych, szkoły i instytucje dla chłopców i dziewcząt w każdym wieku, uniwersytety i szkoły kolonialne. Rozmawiałem z rodzicami, nauczycielami, uczniami i oficerami. Porobiłem stosy notatek, które przy pierwszej możliwej okazji szczegółowo przepisałem.

I wyciągnąłem jeden wniosek. Szkoły Hitlera diabelnie dobrze wykonują swoje zadanie. Są posłuszne Fuhrerowi. Edukują dziewczynki i chłopców gotowych na śmierć. Przygotowują ich jako ofiary dla Hitlera, który powiedział:

POZWÓLCIE DZIECIOM PRZYJŚĆ DO MNIE - BO SĄ MOJE AŻ DO ŚMIERCI!