The Body

Teraz wiemy, że selen wytwarza dwa ważne enzymy, których niedobór jest powiązany z nadciśnieniem, zapaleniem stawów, anemią, niektórymi nowotworami, a nawet, być może, zmniejszoną liczbą plemników. Tak więc, ewidentnie dobrym pomysłem jest wprowadzenie do organizmu pewnej ilości selenu (występuje on zwłaszcza w orzechach, pieczywie pełnoziarnistym i rybach), ale jednocześnie, jeśli zażyjesz zbyt dużo, możesz nieodwracalnie zatruć wątrobę. Jak w życiu wielu ludzi, właściwe zachowanie równowagi to delikatna sprawa.

W każdej sekundzie każdego dnia twoje ciało, bez udziału twojej świadomości, podejmuje dosłownie niewymierną liczbę zadań - kwadrylion, nonilion kwindecylion vigintillion (to są rzeczywiste miary), w każdym razie ich liczba znacznie przekracza wyobrażenie.

Gdybyś uformowałw jedną nić całe DNA ze wszystkich komórek twego ciała, to sięgnęła by ona aż dziesięć miliardów mil poza Plutona.

What is perhaps most remarkable is that nothing is in charge. Each component of the cell responds to signals from other components, all of them bumping and jostling like so many bumper cars, yet somehow all this random motion results in smooth, coordinated action, not just across the cell but across the whole body as cells communicate with other cells in different parts of your personal cosmos.

Tylko 2 procent ludzkiego genomu koduje białka, co oznacza, że ??tylko 2 procent robi coś w sposób oczywisty i jednoznacznie praktyczny. Całkiem nie wiadomo, co robi reszta. Wydaje się, że jest jej dużo, jak na piegi na skórze. Niektóre fragmenty genomu nie mają sensu. Jedna konkretna krótka sekwencja, zwana elementem Alu, jest powtarzana ponad milion razy w całym naszym genomie, w tym czasami w środku ważnych genów kodujących białka. To kompletny bełkot, ktoś może powiedzieć, ale stanowi 10 procent całego naszego materiału genetycznego. I nikt nie ma pojęcia, dlaczego. Te tajemnicze fragmenty były przez jakiś czas nazywane śmieciowym DNA, ale teraz jest bardziej łaskawie nazywa się je czarnym DNA, co oznacza, że ??nie wiemy, co robi i dlaczego się tam znajduje. Niektóre takie fragmenty są zapewne zaangażowane jako regulatory ekspreski genów, ale większość pozostałych pozostaje do ustalenia.

Ciekawą rzeczą dotyczącą dotyku jest to, że mózg nie tylko mówi ci, jak coś jest w rzeczywistości, ale jak powinieneś to czuć.

Kolor skóry to klasyczny przykład tego, co jest znane jako ewolucja zbieżna - to znaczy podobne wyniki, które wyewoluowały w dwóch lub więcej miejscach. Mieszkańcy, powiedzmy, Sri Lanki i Polinezji mają jasnobrązową skórę nie z powodu bezpośredniego powiązania genetycznego, ale dlatego, że niezależnie wyewoluowali brązową skórę, aby radzić sobie z warunkami w miejscu zamieszkania. Kiedyś sądzono, że depigmentacja trwała prawdopodobnie od dziesięciu do dwudziestu tysięcy lat, ale teraz dzięki genomice wiemy, że może nastąpić znacznie szybciej - prawdopodobnie za dwa lub trzy tysiące lat. Wiemy też, że działo się to wielokrotnie. Jasna skóra - „skóra pozbawiona pigmentu”, jak ją nazywa Jabłoński - wyewoluowała na Ziemi co najmniej trzy razy. Urocza gama odcieni, którymi dysponują ludzie, jest procesem nieustannie zmieniającym się.

If you put all Earth’s microbes in one heap and all the other animal life in another, the microbe heap would be twenty-five times greater than the animal one.

Altogether your private load of microbes weighs roughly three pounds, about the same as your brain. People have even begun describing our microbiota as one of our organs.

Viruses are a little weird, not quite living but by no means dead.

“The day is fast approaching when the bacteria inside us may not be resistant to two-thirds of the antibiotics we hit them with, but to all of them. Then we really are in trouble.”

W 1977 r. Food and Drug Administration nakazała zaprzestanie stosowania antybiotyków do tuczu zwierząt hodowlanych, ale wycofała się, gdy pojawiły się głosy sprzeciwu ze strony producentów rolnych i popierających ich kongresmenów.

Even more appallingly, in the United States 80 percent of antibiotics are fed to farm animals, mostly to fatten them. Fruit growers can also use antibiotics to combat bacterial infections in their crops. In consequence, most Americans consume secondhand antibiotics in their food (including even some foods labeled as organic) without knowing it. Sweden banned the agricultural use of antibiotics in 1986. The European Union followed in 1999.

In 1977, the Food and Drug Administration ordered a halt to the use of antibiotics for purposes of fattening farm animals, but backed off when there was an outcry from agricultural interests and the congressional leaders who supported them.

In 1945, the year that Alexander Fleming won the Nobel Prize, a typical case of pneumococcal pneumonia could be knocked out with forty thousand units of penicillin. Today, because of increased resistance, it can take more than twenty million units per day for many days to achieve the same result. On some diseases, penicillin now has no effect at all. In consequence, the death rate for infectious diseases has been climbing and is back to the level of about forty years ago.

In the early 1930s, Gibbon began a long and patient quest to build a machine that could oxygenate blood artificially, to make open-heart surgery possible. To test the capacity of blood vessels deep within the body to dilate or constrict, Gibbon stuck a thermometer up his rectum, swallowed a stomach tube, and then had icy water poured down it to determine its effect on his internal body temperature. After twenty years of refinements, and much heroic swallowing of iced water, Gibbon unveiled the world’s first heart-lung machine at the Jefferson College Hospital in Philadelphia in 1953 and successfully patched a hole in the heart of an eighteen-year-old woman who would otherwise have died. Thanks to his efforts, the woman lived another thirty years.

The discovery of blood types explained why transfusions often failed: because the donor and the recipient had incompatible types. It was a hugely significant discovery, but unfortunately almost no one paid any attention to it at the time.
Thirty years would pass before Landsteiner’s contribution to medical science was recognized with a Nobel Prize in 1930.