| Strona |
Treść cytatu |
Słowa kluczowe / uwagi |
| 30 |
Rzesza ludzi, którzy zmarli w latach 1348 i 1349, była tak wielka, że nigdy dotąd nie słyszano, nie czytano i nie widziano czegoś podobnego. W wielu miastach księża ze strachu przed zarazą rezygnowali z posług, pozostawiając je w rękach odważniejszych pobożnych ludzi. Krótko mówiąc, w wielu miejscowościach na każde dwadzieścia osób dwie nie umierały (szokujący 90-procentowy wskaźnik śmiertelności). |
PWT - populacyjna walka taktyk
|
| 52 |
Aby zapobiec przenoszeniu się zarażenia, starannie czyszczono domy, schody i ulice, otwierano okna na oścież z zawieszonymi świeżymi gałązkami dębu i wierzby; na podłodze rozsypywano szczaw, sałatę, róże i liście dębu, często spryskując świeżą wodą, octem lub woda różaną. Od piwnicy aż po strych, przez sześć godzin dziennie, odkażano domy drzewem sandałowym i piżmem, bursztynem i cynamonem. W biedniejszych chatach rozpalano ogień z dodatkiem rozmarynu i liścia bobkowego. Jednak żaden sposób nie pomagał. |
czynnik wiktoria
Stochastyczna metoda znajdowania czynnika wiktoria
|
| 55 |
Osoby, które nie miały CCR5-?32 (większość), a które kontaktowały się z zarażoną osobą były skazane na nieuchronną śmierć. W ten sposób proporcja osób mających zmutowany gen gwałtownie wzrastała. Osoby, które miały mutację, mogły zachorować na dżumę krwotoczną, lecz zdrowiały i żyjąc dalej, płodziły dzieci, którym przekazywały zmutowany gen. |
ewolucja biologiczna
|
| 120 |
Ponieważ od końca XVI wieku Londyn nawiedzały epidemie dżumy w rodzinach, które mieszkały tu od pokoleń, mogła rozwinąć się swoista forma odporności. Procent śmiertelności w kolejnych epidemiach zmniejszał się równomiernie przez cały XVII wiek.
Oczywiście, ci młodzi, naiwni imigranci nie mieli żadnej odporności wykazywanej przez zahartowanych Londyńczyków, co sprawiało, że umierali tysiącami. Jeszcze w połowie XVI wieku około 15 procent praktykantów u stolarza zmarło przed zakończeniem terminu. |
proces doskonalenia ewolucyjnego
|
| 121 |
W pierwszym ataku czarnej śmierci znaleźliśmy dowody na to, że niektórzy ludzie wykazywali odporność na zarażenie. A 300 lat później odporność ta była powszechna w takich miastach, jak Londyn, który przez wiele dekad był niemal ciągle bombardowany wszelkimi plagami. Jakie może być tego wytłumaczenie? Ponieważ zaraza zwykle zabijała swoje ofiary, nie może być mowy o odporności nabytej. Była to odporność głębszej natury, a szczęśliwcy musieli odziedziczyć ją po rodzicach. Intryga się zagęszcza i najwyraźniej musimy jeszcze wiele się nauczyć o tej wyniszczającej chorobie.
Między innymi skąd przybyła choroba w 1347 roku? I dlaczego znikła w 1670 roku? |
proces doskonalenia ewolucyjnego
|
| 144 |
Wyraźnie widać, że przynajmniej w XVII wieku ludzie rozumieli podstawową biologię dżumy: w szczególności rozpiętość czasu od momentu, kiedy zarażona osoba mogła przekazać chorobę, oraz specyficzne zagrożenie płynące z zakażenia drogą kropelkową. To, że rozumieli to bez naszego wsparcia nowoczesną wiedzą medyczną, wymownie świadczy o ich zdolności do obiektywnych obserwacji. Powszechne i jednoznaczne myślenie, że dżuma była wywoływana chorobą gryzoni zwaną dymienicą oraz że infekcja przechodziła na ludzi ze szczurów i pcheł, jest sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Szczury i pchły są ciągle obecne we wszystkich książkach historycznych. Jaka szkoda, że tak małą uwagę skierowano na obserwacje Defoe. |
obserwacja
|
| 184 |
Stanowiła jednak zapowiedź wieku plag. Uważamy, że każdy wybuch epidemii w ciągu 300 lat przyczynił się do zwiększenia liczby osobników dziedziczących mutację CCR5-A32. Jeśli nie miało się tej mutacji, istniało duże prawdopodobieństwo, że dana osoba umierała przy nadejściu kolejnej zarazy.
Jest to jednakże jeszcze jedno uproszczenie. Wielkie epidemie dżumy krwotocznej były ograniczone do społeczności o rozmiarze powyżej pewnego minimum. W Europie pozostawały ogromne rejony rolnicze, gdzie choroba pojawiała się rzadko lub w ogóle tam nie występowała. Ciągłe zwiększanie częstości występowania mutacji CCR5-A32 miało miejsce tylko w miastach, głównie w Londynie, dzięki temu, że zaraza była tam stale obecna od 1580 roku. Rozmieszczenie mutacji CCR5-A32 w Europie w XVII wieku było niejednolite; częstość występowania odpornych osobników w miastach była znacznie większa niż 20 procent, przy tym mniejsza w okręgach rolniczych. |
proces doskonalenia ewolucyjnego
|
| 185 |
Jak wiemy, w XVII wieku zaraza utrzymywała się w Londynie, powodując wybuchy epidemii przeplatane z nieregularnymi okresami spokoju. Ciągłe ataki choroby wraz z niskim endemicznym poziomem zakażeń spowodowały, że znaczna część mieszkańców Londynu posiadała zmutowany gen i wykazywała odporność na chorobę. Śmiertelność wynosiła mniej niż 15 procent, a umierającymi na dżumę w XVII-wiecznym Londynie byli najczęściej przybysze z zewnątrz, praktykanci i służące. Każda epidemia czy katastrofa głodu powodowała napływ ludności z okręgów wiejskich, która nie mając odporności, stawała się śmiertelnymi ofiarami zarazy. |
proces doskonalenia ewolucyjnego
|
| 186 |
Wielu z tych, którzy przeżyli w Eyam, miało mutację CCR5-A32, tak więc liczba ludności, u której ona występowała mogła zwiększyć się w następnym pokoleniu. |
proces doskonalenia ewolucyjnego
|
| 187 |
Etniczna ludność europejska odporna na HIV zawdzięcza swoje szczęście przypadkowemu zdarzeniu genetycznemu w życiu swoich przodków, które dało im zabezpieczenie przed dżumą. |
proces doskonalenia ewolucyjnego
|
| 191 |
Większość zmian we wzorcu choroby od XIV do XVII wieku można wytłumaczyć zmianami w zachowaniu i genetyce ludzi, a nie jakimikolwiek zmianami wirusa. Zatem stopniowe zwiększanie liczby mutacji CCR5- A32 występujących wśród mieszkańców całej Europy przyczyniło się do zwiększenia liczby jednostek odpornych oraz zmieniło szybkość rozchodzenia się choroby, a także śmiertelność z powodu epidemii dżumy. |
proces doskonalenia ewolucyjnego
|
| 240 |
Zmiany we wzorcach ludzkich zachowań, które mogą ułatwić rozszerzanie się epidemii (np. ostatnio zwiększona liczba chorób przekazywanych drogą płciową włącznie z HIV, była związana bezpośrednio ze zmianami w zachowaniu seksualnym). |
memy
|