Utracony honor, zdradzona wiara. Relacja żołnierza Liebstandarte Adolf Hitler.

Nie chcę jednak wypaczyć wizerunku kleru i muszę podkreślić, że większość duchownych, z którymi zetknąłem się w dzieciństwie i młodości, a szczególnie w latach szkolnych i w późniejszym życiu, były to osobowości dużego formatu, które wspominam z szacunkiem i czcią.

Nieweck, Anderlik, a szczególnie Baldauf, kierując się swą pokrętną logiką, wywnioskowali pewnie coś w tym stylu: „Ten przeklęty chłopak ma najprawdopodobniej jakieś własne informacje o kuriozalnym rozkazie Führera, a zatem musi też mieć szczególne układy, o których nic nam nie wiadomo”. Zacząłem się więc zachowywać tak, jakby ich przypuszczenia pokrywały się z prawdą. Kompania też odnosiła się do mnie inaczej - zarówno z respektem, jak i nieskrywaną sympatią. Trzy dni później, podczas wieczornego apelu, wspomniany rozkaz Führera podano do wiadomości całej kompanii.

To oni - kasta „panów ludzkości” - członkowie sztabów i rozmaitych jednostek specjalnych, urzędnicy administracji wojskowej, komisarze, dowódcy szczególnego pokroju - dziewięciu takich osobników przypadało na jednego walczącego żołnierza, bo przecież walka jako taka nie była ich specjalnością. To właśnie oni wydawali rozkazy, w wyniku których setki tysięcy dzielnych żołnierzy skazywano na pewną śmierć. To za ich przyczyną głoszono peany na cześć coraz to nowych zdobyczy dla „narodu bez przestrzeni życiowej”, a przecież tak naprawdę chodziło tylko o grabież pokonanego kraju, ludzi i ich majątku. Ich wojna nie rozgrywała się tam, gdzie inni cierpieli, głodowali, zamarzali czy umierali, lecz w przytulnych kwaterach, gdzie było ciepło, a koniak i szampan lały się strumieniami. Nie brakowało też innych przyjemności, nie wyłączając miejscowych dziewcząt, którym z głodu kiszki marsza grały, a sama myśl o deportacji napawała śmiertelnym lękiem - nadzwyczaj łatwo można je było przecież znaleźć w obozach pracy. Wszystko w myśl brutalnego powiedzenia: „Korzystajmy z wojny, pokój może być straszny!”