Kiedy pieniadz umiera. Prawdziwy koszmar hiperinflacji.

Emitując miliardy w postaci opłat nadzwyczajnych, obligacji wojennych, weksli skarbowych, i tak dalej, bez ściągania z obiegu odpowiednich kwot w formie podatków, państwo nieustannie tworzyło nowy dochód papierowy, podczas gdy realne bogactwo narodowe stopniowo wyczerpywała wojna.

Demonstranci żądali, aby państwo przejęło wszystkie obce waluty - większość sklepów dla ochrony własnego interesu żądała zapłaty za towary właśnie w obcych walutach - oraz objęło kontrolą rynek papierów wartościowych. Chcieli również, by przejęło całe złoto, także to, które należało do kościołów i klasztorów. Domagali się progresywnego podatku od nieruchomości, natychmiastowego wprowadzenia systemu ubezpieczeń dzieci oraz systematycznej redukcji subwencjonowania żywności. Kanclerz ustąpił we wszystkich tych sprawach z wyjątkiem dotowania żywności, którego zaniechanie podniosłoby jeszcze bardziej koszty utrzymania.

Z wyjątkiem nielicznych szczęśliwców, którzy mieli kapitał w krajach neutralnych, klasa rentierów przedstawiała sobą „niezwykle przygnębiający obraz”. Młodsi i aktywni znajdowali pracę, ale starsi żyli w skrajnej nędzy. Przedstawiciele wolnych zawodów, lekarze i prawnicy, podobnie jak w Niemczech i w Austrii, cierpieli na brak pacjentów i klientów, ale mogli w pewnym stopniu dostosować swoje stawki - chociaż lekarzom nie pomagało to, że wszystkie szpitale były ogołocone z najbardziej podstawowego i niezbędnego wyposażenia, od łóżek po baseny dla chorych. Profesjonaliści o stałych dochodach „zostali sprowadzeni do absolutnego ubóstwa”. Urzędnicy, którzy tworzyli w stolicy bardzo ważną klasę, otrzymywali całkowicie nieadekwatne wynagrodzenia, od 12 tys. do 20 tys. koron miesięcznie (czyli pomiędzy 12 a 19 funtów rocznie), które cały czas się kurczyły. Większość mogła jednak nadal dostać w swoich biurach obiady po symbolicznych cenach, tak że jakoś udawało im się przeżyć. Ale dla tych, którzy mieli rodziny do wykarmienia, „60-procentowa podwyżka cen jest nie do zniesienia”.

Robotnicy, którzy mieli wsparcie związków zawodowych, jak zwykle nie znajdowali się w najgorszej sytuacji, gdyż ich wynagrodzenie od czasu do czasu korygowano. Wcale jednak nie powodziło im się dobrze. Podczas gdy w 1914 roku trzeba było pracować 80 godzin, żeby nabyć garnitur, a w 1919 roku 141 godzin, to w lipcu 1922 roku - już 381 godzin. Podobnie aby kupić tuzin jajek konieczne było przepracowanie 3 godzin zamiast jednej, a w przypadku kilograma chleba – 2 godzin zamiast 30 minut.

Na wsi właściciele ziemscy i rolnicy ucierpieli mniej niż inni, ponieważ wytwarzali dla siebie większość koniecznych do życia produktów i podnosili ich ceny równie regularnie jak sklepikarze. Bezrolni chłopi nie radzili sobie tak dobrze, a wielka liczba pracowników' dorywczych, których tułaczki były teraz ograniczone przez nowe granice Węgier, tworzyła szczególnie ubogą warstwę społeczną. Hohler stwierdzał na końcu swego raportu, że w kryzysie gospodarczym dobrze się wiedzie wielu ludziom, i to oni odpowiadają za powierzchowną atmosferę dobrobytu panującą w Budapeszcie – w szczególności, jego zdaniem, powodziło się Żydom, którzy stanowili sporą część ludności stolicy.

Gdy zbliżało się Boże Narodzenie 1922 roku i ceny przekroczyły ostatnie możliwe do zaakceptowania przez większość ludności miejskiej ceny, stało się jasne, że nie da się już długo odroczyć prawdziwego kryzysu ani wspierać korony. Tajne organizacje rosły w siłę, rozkwitał skrajny nacjonalizm, a antysemityzm szerzył się nawet w oficjalnych kręgach – Węgry stanęły na krawędzi.

Gdy ludzie nie rozumieją, co się dzieje, dlaczego się to dzieje, gdy nie mają pojęcia, co zrobić, i nikt im nie mówi, co należy zrobić, musi dojść do paniki.

W coraz bardziej nerwowej sytuacji musieli wielokrotnie apelować do członków o zachowanie dyscypliny i przestrzeganie decyzji związku. Robotnicy stali się natomiast bardzo podatni na wpływy skrajnych frakcji, przestawali podporządkowywać się kontroli i zaczynali się burzyć, szczególnie gdy uważali, że największe osiągnięcie rewolucji, 8-godzinny dzień pracy, jest przedmiotem ataku wielkich przemysłowców. Ponieważ wiele lokalnych władz nie wahało się strzelać do wzburzonego tłumu, była to niezwy kle wybuchowa mieszanka.

Pod koniec roku [opowiadała Erna von Pustau] mój zasiłek i wszystkie pieniądze, jakie zarabiałam, nie były warte nawet jednej filiżanki kawy. Można było pójść rano do piekarni i kupić dwie bułki za 20 marek - ale po południu te same bułki kosztowały już 25 marek. Piekarz nie wiedział, dlaczego tak się dzieje [...] Jego klienci też nie wiedzieli. [...] Musiało się to w jakiś sposób wiązać z dolarem, z giełdą - a może też z Żydami.

Bonar Law, który w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że stabilizacja marki oznacza dla Niemiec bezrobocie, kryzys gospodarczy i ogromne obciążenia finansowe, natomiast brak stabilizacji - całkowitą katastrofę.

W ciągu ostatnich dziewięciu miesięcy 1922 roku wpływy z podatków i ceł wywozowych sięgnęły 324 mld marek, czyli około 10 mln funtów według ówczesnego kursu niemieckiej waluty. Wydatki rządowe w tym samym okresie osiągnęły natomiast wysokość 1,173 bln marek, tj. 40 mln funtów. Deficyt pokryto, zwiększając dług krótkoterminowy - wyemitowano nowe banknoty o nominalnej wartości prawie 850 mld marek.