Mao

Nieco później powiedział znajomym: „W przyszłości najprawdopodobniej będę musiał utrzymywać się z pensji, jakie dostaję na tych dwóch posadach. Sądzę, że praca, w której wykorzystuje się tylko mózg, jest bardzo ciężka, dlatego myślę o nauczeniu się jakiejś pracy fizycznej, na przykład cerowania skarpetek lub pieczenia chleba”. Mao nigdy nie okazywał upodobania do pracy fizycznej, a zatem skoro sam o tym wspomniał, musiał być w krytycznej sytuacji.

Teraz miał jednak wygodną posadę zawodowego rewolucjonisty. Zrezygnował z dziennikarstwa, a nawet ze stanowiska dyrektora szkoły. Wreszcie mógł żyć tak, jak marzył. Wydaje się, że w tym okresie zaczął bardzo późno wstawać i czytać w nocy – ten zwyczaj pozostał mu do końca życia. Dwa miesiące po pierwszym zjeździe partii Mao napisał niemal ekstatyczny list do swego starego, najlepszego przyjaciela Xiao Yu: „Teraz poświęcam więcej czasu na troskę o swoje zdrowie, i bardzo się poprawiłem. Czuję się bardzo szczęśliwy, bo nie tylko jestem zdrowszy, ale również nie muszę dźwigać ciężaru pracy i odpowiedzialności. Codziennie doskonale jadam, dogadzając swemu brzuchowi, i dbam o zdrowie. Mogę również czytać takie książki, na jakie mam tylko ochotę. To naprawdę „och, jak wspaniale”. ”

Napełnienie brzucha i czytanie było dla Mao ideałem dobrego życia.

Podczas surowej zimy, gdy inni chodzili w watowanych ubraniach i butach, moi bracia i ja nosiliśmy sandały ze słomy na bosych stopach i ubrania z liści palmowych, jak dzikusy (…). Gdy miałem dziesięć lat, nie mieliśmy co jeść. W Nowy Rok, gdy w bogatych domach zajmowano się wystrzeliwaniem fajerwerków, moja rodzina nie miała nawet ziarnka ryżu. Wtedy po raz pierwszy wziąłem ze sobą brata i poszliśmy żebrać.

Peng dalej opowiadał, jak po powrocie do domu zemdlał z głodu, następnego dnia pod wpływem dumy odmówił zebrania, zatem jego babka, mająca ponad siedemdziesiąt lat, pokuśtykała na skrępowanych stopach, ciągnąc ze sobą młodszych braci Penga – jeden z nich miał tylko trzy lata. Gdy Peng przyglądał się jak znikają w śniegu, czuł się tak, jakby ktoś wbijał mu nóż w serce. Poszedł później w góry, narąbał drew na ogień i sprzedał za mały woreczek soli.
Wieczorem nie jadł ryżu, który wyżebrała babka. Cała rodzina płakała. Gdy, miał piętnaście lat, jego wioskę dotknęła klęska suszy. Wielu mieszkańców głodowało. Peng wziął udział w próbie zmuszenia bogatego właściciela ziemskiego do rozdania ryżu: wszedł na dach spichlerza i zdjął dachówki, żeby pokazać ziarno, do którego właściciel nie chciał się przyznać. Z tego powodu chłopca umieszczono na liście poszukiwanych przestępców i musiał uciekać.

Angielskie wydanie „Red Star” ukazało się zimą 1937-1938. w znacznej mierze dzięki tej książce Mao cieszył się dobrą opinią na Zachodzie. KPCh postarała się o wydanie jej po chińsku, pod tytułem: „Opowieści o wędrówce na zachód”, tak aby wydawała się bezstronna. Oprócz tej publikacji i „Autobiografii Mao Zedonga” na podstawie materiałów Snowa przygotowano jeszcze trzecią książkę, zatytułowaną „Wrażenia ze spotkań z Mao Zedongiem”.

Red Star i pozostałe dwie książki wywarły wielki wpływ na radykalną młodzież w Chinach. Wielu, podobnie jak jeden z pierwszych tybetańskich komunistów, wstąpiło do partii pod wpływem lektur Snowa. To był początek odroczenia KPCh. Mao ponoć powiedział, że jej wydanie „było równie ważne jak opanowanie powodzi przez Wielkiego Yu”. Wielki Yu to mityczny cesarz, który wstrzymał wylewy rzek, dzięki czemu powstała chińska cywilizacja.

Rozgniewany, sfrustrowany i niewątpliwie podejrzliwy Chiang szybko zmusił ZZZ do złożenia dymisji, ale nie zdemaskował go publicznie i dalej korzystał z jego usług. ZZZ i inny superszpieg, Shao Lizi, pozostali w opanowanych przez komunistów Chinach, gdy narodowcy uciekli na Tajwan w 1949 roku.

Wybuch regularnej wojny między Chinami i Japonią przyniósł Mao natychmiastowe korzyści. Chiang Kai-shek w końcu zgodził się, żeby Armia Czerwona zachowała autonomię, co było podstawowym żądaniem komunistów. Mao sprawował zatem kontrolę nad ludową armią, choć miała ona stanowić część sił zbrojnych rządu centralnego. Mimo że Chiang był naczelnym dowódcą chińskiej armii, nie mógł bezpośrednio rozkazywać Armii Czerwonej, a jego rozkazy miały mieć formę „próśb”. KPCh uzyskała legitymację. Komuniści zostali wypuszczeni z więzień, a partia mogła otworzyć jawnie działające biura we wszystkich większych miastach oraz wydawać gazety na obszarach kontrolowanych przez Guomindang.

To był dopiero początek. Wojna chińsko- japońska, która trwała osiem lat i kosztowała życie dwadzieścia milionów Chińczyków, przyniosła Mao wielkie zyski. Ogromnie osłabiła państwo, natomiast komunistom umożliwiła powiększenie armii do miliona trzystu tysięcy ludzi. Na początku wojny stosunek sił Chianga i Mao wynosił 60:1, a pod koniec już tylko 3:1.

Po doprowadzeniu do wybuchu regularnej wojny między Chinami i Japonią Stalin rozkazał chińskiej Armii Czerwonej włączyć się do walk. Bez żadnych niedomówień oświadczył przywództwu KPCh, że muszą współpracować z Guomindangiem i nie robić nic, co mogłoby posłużyć Chiangowi za pretekst do przerwania walki z Japonią.

W tym czasie Armia Czerwona liczyła około sześćdziesięciu tysięcy żołnierzy. Czterdzieści sześć tysięcy stacjonowało na północnym zachodzie, w okolicy Yan'anu. Była to tak zwana 8. Armia (A.8). Dowodził nią Zhu De, a jego zastępcą był Peng Dehuai. Dziesięć tysięcy żołnierzy stacjonowało we wschodniej części doliny Jangcy, w sercu Chin. Byli to dawni partyzanci, którzy zostali tam, gdy rozpoczął się Długi Marsz, a teraz utworzyli Nową 4. Armię (N4.A). Xiang Ying (dawny przeciwnik Mao, który nie chciał się zgodzić na jego udział w Długim Marszu), teraz został dowódcą N4.A.

Pod koniec sierpnia trzy dywizje wchodzące w skład 8.A zaczęły przeprawiać się przez Rzekę Żółtą, zdążając na front kilkaset kilometrów na wschód, w prowincji Shanxi. Dowódcy i żołnierze chcieli walczyć z Japończykami, podobnie jak większość przywódców KPCh.

Moa natychmiast żądał równoczesnej realizacji wszystkich projektów. Niezależnie od całkowitego lekceważenia losu poddanych Mao nie miał zielonego pojęcia o ekonomii. Według Bo Yibo, w tym czasie Mao próbował czytać sprawozdania ministrów, ale „przekonał się, że to bardzo ciężkie zadanie”. Narzekał, że sprawozdania zawierają tylko „nudne listy i liczny, bez żadnej narracji”. Kiedyś, gdy słuchał ministra, zmarszczył brwi i powiedział, że „to było gorsze niż więzienie” (sam nigdy nie siedział). Zhou Enlai został kiedyś skarcony za „zasypywanie przewodniczącego Mao nudnymi materiałami i liczbami”. Mao miał kłopot nawet z elementarnymi rachunkami. Pewnego razu, gdy mówił o handlu z Japonią, w jego przygotowanych notatkach znalazła się kwota dwustu osiemdziesięciu milionów dolarów, która linijkę dalej zmieniła się w trzysta osiemdziesiąt milionów, wskutek czego całe wyliczenia były błędne o sto milionów. „Dane statystyczne i liczby nie były dla niego żadną świętością” - zauważył Edvard Kardelj, numer dwa Związku Komunistów Jugosławii, po spotkaniu z Mao w maju 1957 roku. „Powiedział na przykład: za dwieście, a może za czterdzieści lat”. Główny sowiecki doradca ekonomiczny w Chinach Iwan Archipow wyznał man, ciężko wzdychając, że Mao „nie rozumiał, zupełnie nie rozumiał” ekonomii.

Wkrótce po rozpoczęciu walki ze szkodnikami ambasada sowiecka w Pekinie otrzymała prośbę rządu chińskiego, oznaczoną pieczęcią „Ściśle tajne”. W imię socjalistycznego internacjonalizmu – pisał rząd chiński- prosimy o jak najszybsze przysłanie dwustu tysięcy wróbli z sowieckiego dalekiego Wschodu. Mao musiał przyznać, że walka z wróblami okazała się szkodliwa, dlatego tę kampanie stopniowo wyciszano. Kampania przeciw czterem plagom była typowym maoistowskim „zrób to sam” substytutem opieki medycznej – była pracochłonna, lecz nie wymagała nakładów finansowych. Wcześniej Mao chciał wytępić psy, które też musiały jeść, ale zrezygnował, ponieważ chłopi potrzebowali psów do pilnowania domów, gdy sami byli na polach.

Na początku grudnia, podczas konferencji w Wuhanie, Mao oświadczył, że w 1958 roku zbiory będą dwa razy większe niż w 1957, który był bardzo dobry dla rolnictwa. Peng sprzeciwił się, mówiąc, to niemożliwe, ale został zakrzyczany przez ludzi odpowiedzialnych za rolnictwo. Ich argumenty sprowadzały się do twierdzenia „Wiemy lepiej od ciebie”.

Po konferencji Peng pojechał do rodzinnej wsi; znajdowała się w tym samym powiecie co wieś, w której urodził się Mao. Jego podejrzenia co do rzetelności danych dotyczących zbiorów potwierdziły się. Peng dowiedział się o burzeniu chłopskich domów w celu zdobycia paliwa do dymarek, zamęczaniu chłopów zbyt ciężką pracą, a także o przemocy, jaką stosowali urzędnicy, żeby ich zmusić do roboty. „W niektórych regionach bicie stało się regularną i powszechną praktyką – pisał. - Ludzie są bici, gdy nie mogą wykonać przydzielonej pracy, gdy spóźniają się do pracy i gdy mówią coś, co komuś się nie podoba”. Peng zwrócił uwagę na szczególne konsekwencje zmuszania kobiet do niewolniczej roboty: nadmierny wysiłek powodował” obsunięcie macicy lub przedwczesne zakończenie menstruacji”.