Gudzowaty

W ślad za obniżeniem ogólnych standardów moralno-etycznych obniża się standard polskiego dziennikarstwa. Mają realną władzę w państwie, nagłaśniając skandale, lansując lub niszcząc polityków. Ale też ludzi biznesu – mogą z nami, jak uczy mój przykład, robić niemal wszystko, są bezkarni, schowani za prawem prasowym i zasadami ochrony własnych informatorów. I ja rozumiem, mają taki obowiązek, problem w tym, że jeszcze ważniejszym ich obowiązkiem jest pisanie prawdy. Weryfikacja informacji, doniesień, plotek i sygnałów.

Dziennikarze chyba zapomnieli o swojej misji. O tym, że jedną z ich ról jest kształtowanie opinii publicznej poprzez rzetelną informację, że także do nich należy podnoszenie standardów życia społecznego, obyczajowego i politycznego […]. Wolą tkwić w maglu plotek, intryg, wolą tolerować tępolska tandetę w polityce – zamiast powiedzieć jej: nie!

W pierwszych latach przyczaili się. Obserwowałem na początku wolnej Polski, jak wielu polskich znanych i nieznanych biznesmenów odpieprzało się w krawaciki, garniturki z najlepszymi metkami, buty z najlepszych firm; wszyscy byli na luzie – im wszystko zawsze świetnie wychodziło. A my z Jankiem Antosikiem, moim dyrektorem finansowym, zasuwaliśmy, ciągle zdenerwowani, czy nam wszystko wyszło, czy nie, mamy towar czy nie mamy, zapłacą nam czy nie zapłacą. Oni mieli tę dziwną pewność działania. My – stresy. Oni byli pewni siebie, my bez przerwy musieliśmy o coś walczyć, szukać, lękać się. I tak sobie wtedy o nich myślałem, ze może mają szczęśliwego patrona… Może ktoś im pomaga. Ale byli jeszcze przyczajeni; wyróżniali się tym, że jako pierwsi zaczęli kupować domy na Morzem Śródziemnym, jacht, że tworzyli własny krąg towarzyski. Później to wszystko zaczęło pączkować, rosnąć ze zdwojoną energią. Poszczególne jednostki tworzyły silne, coraz silniejsze grupy biznesowe i polityczne, i wyrosło paru mafiosów, paru cwaniaków, paru gigantów. Po liku latach przejęli ropę, potem chcieli przejąć gaz i prawie im się to udało.

Sprzyjało im państwo. Ja nie mogłem załatwić z urzędem praktycznie niczego, pojawiały się przeszkody, które musieliśmy pokonywać długimi miesiącami… oni ciągle mieli ten swój luz. Zatrzymano licencje, kilkaset licencji było w rękach urzędników. Ci więksi urzędnicy dobrze się na tym dorobili, mniejsi także, w swojej skali. I stąd później pojawiał się taki odruch w kraju, że niczego się nie załatwi bez łapówki. Kraj został potwornie zdemoralizowany. Potwornie.

…Tylko człowiek cierpiący ma zdolność do postrzegania ukrytych wartości u siebie i u innych. Cierpiąc – coraz lepiej rozpoznaję ludzi dobrych i złych, własne uczynki dobre i złe.

Aż sześćdziesiąt osiem procent respondentów chce rozliczenia fortun najbogatszych ludzi w Polsce. Odsetek wysoki, ale sama ankieta – jak się szybko okazuje – nikczemnie niskich lotów. Agencja działająca na zlecenie Axel Springer Polska, wydawcy „Newsweeka”, przepytała… dwustu mieszkańców Warszawy, przypadkowo spotkanych, przypadkowo zapytanych. Badanym przedstawiono listę trzydziestu nazwisk, mieli wybrać co najmniej dziesięć, które znają lub które słyszeli. Potem wypełniali rubryki segregujące potencjalne źródła pochodzenia majątku wymienionych osób: jak doszli do bogactwa – ciężką pracą, dzięki szczęściu, matactwom, krętactwu, wykształceniu, układom czy pochodzeniu? Inne z pytań: jak oceniasz wskazaną osobę – czy jest uczciwa, czy ma skłonności do korupcji, czy jest powiązana ze światem przestępczym, czy manipuluje mediami? Tuż przed publikacją słowo „nielubiani” zastąpiono słowem „znienawidzeni”…

„To było niebywałe – zwierzał się wówczas mediom Aleksander Gudzowaty. Zaprosiłem do siebie naczelnego szefa wydawnictwa, przeprosili mnie, posiedzieli i wyszli. Jakby uznali, że możemy o wszystkim zapomnieć, wystarczy, że przejdzie nam gniew.”

Redakcja nie zgodziła się na opublikowanie na okładce oświadczenia wyjaśniającego, że tekst powstał wskutek manipulacji. Gudzowaty, Krauze, Walter, Solorz, Niemczycki i Zasada postanowili oddać sprawę do sądu. Chcieli dziesięć milionów euro odszkodowania, argumentując: na swoje nazwisko pracowaliśmy latami, a tygodnik wykorzystał je do celów komercyjnych. Na sądowych groźbach częściowo się skończyło: proces wydawcom wytoczyli tylko Aleksander Gudzowaty i Mariusz Walter. Na rozstrzygniecie czekają od lat…

[…] „czarna lista” żyła już jednak własnym życiem – powielana w internecie i codziennych rozmowach.