Nigdy nie gaśnie nadzieja

W normalnych warunkach górna powierzchnia działa czołgowego nagrzewa się pod wpływem promieni słonecznych, natomiast dolna pozostaje w cieniu i nie nagrzewa się. W rezultacie lufa nieznacznie się wygina. Odkształcenie jest niewielkie, ale ma duże znaczenie przy strzale do odległego celu. Długa lufa jest do tego stopnia wrażliwa na działanie takich czynników jak wiatr, cień rzucany przez chmury, deszcz i inne elementy pogody wpływające na wahania temperatury, że jest obiektem podlegającym nieustannym zmianom, wciąż wygina się w różnych kierunkach w zależności od tego, która strona lufy akurat się nagrzeje. Wszystkie te zmiany są oczywiście niedostrzegalne gołym okiem. W konsekwencji, kiedy obsługujący działo czołgista dokona optycznego namierzenia celu, lufa jest w rzeczywistości nakierowana na punkt obok celu.

To trzeba zrobić tak – mówi jeden.
Nie, inaczej – mówi drugi.
Nie, trzeba tak – mówi trzeci.
Przerywają sobie i przekrzykują się, robiąc harmider, którym można by zbudzić umarłego. Jest to narodowa rozrywka.
Kiedy taka scena ma miejsce w Vishay Israel (a nadal to się zdarza), nie mówię wtedy nic. Daję ludziom dziesięć minut na wykrzyczenie się. Potem mówię:
– Teraz pojedynczo. Jakie jest twoje zdanie?
Pierwsza osoba zaczyna mówić, ale przerywają jej trzy inne, które wymyślają jej od idiotów. Każda ma inny pomysł. Ja jednak jestem cierpliwy. Nie jak Talik.
Kiedy się uspokoją, mówię:
– Wysłuchałem już wszystkich. Nic nie rozumiem z tego, co mówicie, więc dalej nie będziemy rozmawiać. Chcę, żeby każdy z was napisał, jakie widzi rozwiązanie. Pół strony, nie więcej. I podpiszcie się, żeby mi nie pisać bzdur.
Co ciekawe, większość nie chce przedstawić swojego pomysłu na piśmie. Za długopis chwytają jedna, dwie osoby. Gdy dostanę dwa rozwiązania, to oba są godne uwagi. Całe to gadanie, cały rwetes nie miał żadnego sensu. To był rodzaj odśpiewania jakiejś melodii, izraelska muzyka szczęk.

– Feliksie – powiedział – nie zrobimy tego.
– Dlaczego nie? Chodzi o dwa miliony dolarów.
– Proszę cię, nie rozmawiajmy o tym. Po prostu nie będziemy tego robić.
Gdy wciąż nalegałem, Budd wpadł w gniew.
– Ten temat jest zamknięty – powiedział.
Bardzo dużo myślałem o tej sprawie. Jakie należało zająć stanowisko i co znaczyło to wydarzenie? Dlaczego wielki biznesmen, jakim był pan Budd, nie skorzystał z możliwości legalnego zarobienia 2 milionów dolarów?

Po pewnym czasie doszedłem do wniosku, że pan Budd miał rację. Niebezpieczeństwo, które wiązało się z przyjęciem tych pieniędzy wskutek nieuczciwych roszczeń (moja interpretacja w oczywisty sposób różniła się od intencji umowy), polegało na utracie dobrej reputacji. Niedopuszczenie do jej utraty było dla pana Budda niewątpliwie warte o wiele więcej niż 2 miliony dolarów.