| 258 |
Wpływ projektów memetycznych na nasze życie jest przeogromny, świadczy o tym historia czteroletniego chłopca o imieniu Alojzy, którego podczas II wojny światowej, niemieccy narodowi socjaliści odebrali polskiej rodzinie. Dla Alojzego sporządzono dokumenty, z których wynikało, że jego matka zmarła przy porodzie, a ojciec był oficerem SS zastrzelonym przez Polaków. Nie był już czteroletnim polskim chłopcem imieniem Alojzy, lecz czteroletnim niemieckim chłopcem nazwiskiem Alfred Binderberger. Alojzy nie pamiętał nic ze swojego życia w Polsce […] wychowywał się jak typowe dziecko w narodowosocjalistycznych Niemczech.
[…]
Kiedy miał siedem lat, skończyła się wojna: „Bardzo mnie to zmartwiło, że Niemcy przegrały. Hitler był moim idolem […] we wszystkich oknach pojawiły się białe flagi, a ja ryczałem.” [60, str. 186].
Po wojnie jego rodzona matka robiła wszystko, by odnaleźć syna i gdy Alojzy miał dwanaście lat, jego nowi rodzice pokazali mu jej listy.
Powiedziałem: „Tato, nie wygłupiaj się, mama siedzi tutaj”.
„Nie, to od twojej prawdziwej matki”.
„Daj spokój!”
„Z Polski” – powiedział.
I wtedy się rozzłościłem. „Ja z Polski! […] na pewno nie jestem Polakiem!” [60, str. 187].
W końcu, gdy Alojzy miał czternaście spotkał się ze swą prawdziwą mamą:
„Wyglądał jak prawdziwy Hitlerjugend” – powiedziała jego matka – „Typowy Niemiec”.
[…] Alojzy nie wiedział, jak rozmawiać z matką: „Na początku byłem zawsze anty, zawsze przeciw. Najgorsze, że nie wiedziałem, jak mam się do niej zwracać. Próbowałem w trzeciej osobie, bardzo oficjalnie. Unikałem poufałego «ty» i ani razu nie powiedziałem «mamo»”.
[…]
Alojzy ukończył szkołę w Polsce i wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Ale nigdy w pełni nie zaakceptował swojego rodzinnego kraju i tęsknił za rodziną w Niemczech […] [60, str. 187].
W tych dramatycznych okolicznościach Alojzy dostrzegł również warstwę zachowań pochodzących z projektu genetycznego: „Jestem najlepszym przykładem, że możemy kochać i rozumieć się nawzajem. Że polskie dziecko możne być kochane przez niemieckich rodziców. Ujmę to tak. W Polsce poczułem, że znowu odnalazłem swoją matkę z Niemiec.
Było tak samo – ta sama czułość. […] ta sama miłość, to samo oddanie synowi” [60, str. 187].
Historia Alojzego uzmysławia, jaki wpływ mają na nas projekty memetyczne – jak silnie oddziałują rodzice, nauczyciele, koledzy, dziennikarze, ideolodzy, autorzy książek, radio, telewizja… – lepią nas jak z gliny! |
memy
|