inteligencja

Kiedy zajmujemy się rozwiązywaniem danego problemu nigdy nie zaczynamy od zera, lecz zawsze instynktownie, a nawet nieświadomie szukamy analogicznych przypadków. Wyrabiamy sobie pogląd na temat ich autentyczności i zastanawiamy się, czy posługując się lekko odmiennymi składnikami, można wypracować podobne rozwiązanie.

Każdy, kto tylko jest sensownie kompetentny i dysponuje odpowiednimi zasobami, może rozwiązać zagadkę, jeśli została przedstawiona jako coś, co wymaga rozwiązania. Możemy pominąć subtelne oceny i bezpośrednio przejść do rozważania możliwych rozwiązań, zanim nie trafimy na właściwe. Niepewność jest znacznie większym wyzwaniem. Zamiast natychmiast poszukiwać rozwiązania kryzysu, musimy nieustannie zadawać sobie pytanie: “Czy dochodzi do sytuacji kryzysowej?”

Oto cały sekret. Początkowo zastanawiałem się, jak to możliwe, żeby wykształceni kulturalni, sławni ludzie tego świata popełnili tak drastyczny błąd i wychwalali tę potworność jako cnotę, skoro wystarczyłoby wprowadzić to w czyn na pięć minut, by poznać skutki. Teraz już wiem, że nie był to błąd. Takich błędów nigdy nie popełnia się nieświadomie. Jeśli ludzie zaczynają nagle, bez wyraźnego powodu dążyć do jakiegoś straszliwego, niewykonalnego szaleństwa – to znaczy, że mają powód, tylko nie chcą go zdradzić. My też nie byliśmy bez winy, popierając plan na pierwszym zebraniu. Zrobiliśmy to nie dlatego, że wierzyliśmy w brednie, którymi nas karmiono. Był jeszcze inny powód, ale brednie pomogły nam to ukryć przed kolegami i przed sobą. Brednie dały nam możliwość zrobienia cnoty z czegoś, do czego w innym wypadku wstydzilibyśmy się przyznać. Nie było na zebraniu ani jednego człowieka, któremu nie przyszłoby do głowy, że pod przykrywką szlachetnego planu uda mu się położyć łapę na pieniądzach zarobionych przez lepszych od niego. Nikt nie był dość bogaty ani dość zdolny, żeby nie myśleć, że dzięki planowi zawładnie częścią umysłu i majątku kogoś bogatszego i zdolniejszego. Myśląc o niezasłużonych zyskach, które chciał czerpać z ludzi stojących wyżej od niego, zapomniał jednak o stojących niżej. Nie pomyślał, że oni także będą się chcieli obłowić jego kosztem. Robotnik, któremu przyszło do głowy, że jego potrzeba upoważnia go do posiadania limuzyny, skoro może ją mieć szef, zapomniał, że każdy darmozjad i żebrak będzie się domagał lodówki, skoro on ją ma. Takie były nasze prawdziwe intencje, gdy głosowaliśmy. Ale nie chcieliśmy o tym myśleć – a im mniej nam się to podobało, tym głośniej krzyczeliśmy o swojej miłości do dobra publicznego.

Sami tego chcieliśmy. Kiedy się zorientowaliśmy, że zupełnie nie o to nam chodziło, było już za późno. Byliśmy w pułapce.

1. Symulowanie zmysłów człowieka:
   • robotyka,
   • wizja (rozpoznawanie obrazów, m. in. pisma),
   • dźwięki (rozpoznawanie mowy).
2. Rozumienie języka naturalnego
3. Rozwiązywanie problemów (automatyczne: programowanie, projektowanie, zarządzanie, rozgrywanie gier).
4. Wnioskowanie (wnioskowanie przez analogię, dowodzenie twierdzeń, automatyczna diagnoza medyczna itp.).
5. Reprezentacja wiedzy (struktura wiedzy, wyszukiwanie informacji, konstruowanie pojęć, uczenie się).
6. Twórczość (pisanie poezji, opowiadań, grafika i muzyka komputerowa).