|
Tutaj, na pierwszej linii, nazywają nas Frontschweine, co napawa nas dumą, bo oznacza braterstwo mężczyzn, którzy przeszli razem przez trudy walki, śmierć i krew, tworząc nierozerwalne więzy. Dla tych brudnych, zawszonych żołnierzy głównym powodem, dla którego warto trwać na posterunku jest miłość – nasi bliscy pewnie nie wiedzą jak jest głęboka – bezgraniczna miłość i uwielbienie dla tego wszystkiego, co nazwać można „domem”. Wierzę święcie, że tylko ten, kto czuje codziennie na karku zimny oddech śmierci – czy to w walce wręcz, czy podczas ciężkiego ostrzału – zdolny jest do tak bezwarunkowej miłości. Każdy z nas z radością poświęciłby życie dla swoich bliskich. Takie jest zresztą nasze zadnie tutaj, na pierwszej linii frontu.
Oddziały zaopatrzenia na tyłach mają zupełnie inny stosunek do tych spraw. Tamci boją się, że zostaną wysłani na pierwszą linię frontu, czują też strach przed nami – poza tym nie czują nic. Oczywiście to ich otoczy nimb „bohatera” po powrocie do kraju, dzięki krwawym historyjkom z frontu, które z upodobaniem będą opowiadać. Wspominam o tym przy tej okazji, ponieważ dla prawdziwego żołnierza frontowego te wszystkie pozy i pretensje to rzecz niestosowna. Podobnie jak hałaśliwe przechwałki – nie pasują one do wspomnień o naszych drogich towarzyszach, których utraciliśmy.
Jeszcze dalej od linii frontu znajdują się wojska okupacyjne. Ich głównym „problemem” są dziwki i inne żeńskie okazy. Oglądamy ich na fotografiach w malowniczo upozowanych grupkach, otulonych w podbite futrem płaszcze, na tle śniegu i lodu („Oh, biedaki, ta straszna rosyjska zima!”). Czy ktokolwiek w kraju domyśli się, że tych właśnie płaszczy tak bardzo nam brakowało na froncie? Czy ktoś wie, że ze swoimi przyjaciółkami piją tego właśnie Schnappsa, który nam dałby bezcenny dar chwili ciepła i zapomnienia?
Najdalej rozmieszczone są oddziały obrony przeciwlotniczej w kraju. Wiedzą, że nadal toczy się wojna, tylko dlatego, że wciąż procent kobiet przypadający na jednego z nich jest wyższy niż w czasach pokoju. Może dołączycie do nas, salonowi wojacy? Może zluzujecie kolegów, obsługujących FlaK kalibru 20 i 88 mm? Ci dzielni chłopcy zasługują na to?
Jeśli chodzi o zaopatrzenie, te trzy grupy określić można jako „filtry zaopatrzeniowe” - przepuszczają co cienkie, zatrzymują to, co grube. Żołnierzu, zauważyłeś coś ciekawego? Nam, walczącym na froncie wschodnim, nie wolno nosić broni po powrocie do kraju! Dlaczego? No właśnie, dlaczego…
|
Piekło na froncie wschodnim. Dziennik niemieckiego żołnierza 1941-1943.
|
Alexadner, Christine
|
9788377730041:137
20.08.2013
|