prawnicy

Nie musisz się przejmować intelektualistami, Wesley. Umieść tylko kilku z nich na rządowej liście płac i każ im głosić dokładnie to, o czym wspomniał pan Kinnan: że wina leży po stronie ofiar. Daj im zadowalające pensje i imponujące tytuły, a zapomną o prawach autorskich i zrobią więcej dobrego niż kilka plutonów wojska.

Urzędników z Nowego Jorku nie obchodzi, czy Chalmers zdąży na swój wiec ani czy na ich kolei nastąpi bezprecedensowa katastrofa, myślał Mitchum, Zależy im jedynie na tym, żeby nikt nie mógł ich pociągnąć do odpowiedzialności. Jeśli przetrzyma pociąg, zrobią z niego kozła ofiarnego i rzucą na pożarcie Chalmersowi; jeśli puści pociąg przez tunel, a ten nie wyjedzie z niego cało, zrzucą winę na jego niekompetencję. W obu wypadkach będą twierdzić, że działał wbrew rozkazom. Co zdoła udowodnić – i komu? Co człowiek może udowodnić trybunałowi, który nie prowadzi konkretnej polityki, nie ma określonych metod, reguł ewaluacji materiału dowodowego, wiążących zasad – trybunałowi w rodzaju Rady Unifikacji, która uznawała ludzi za winnych lub niewinnych w zależności od tego, co jej odpowiadało, nie posiadając ustalonych kryteriów winy ani niewinności?

Dave Mitchum nie znał się na filozofii prawa, ale wiedział, że jeśli w sądzie nie obowiązują żadne reguły, nie liczą się też żadne fakty, a wtedy przesłuchania nie mają na celu zadośćuczynienia sprawiedliwości, lecz ludziom, i nie jest ważne, co się zrobiło lub nie, lecz kogo się zna, a kogo nie. Zadał sobie pytanie, czy podczas takiego przesłuchania będzie miał szanse pokonać panów Paggarta, Loceya, Chalmersa i ich wpływowych przyjaciół.

Dave Mitchum przez całe życie unikał podejmowania decyzji. Robił to, czekając na polecenia i nigdy nie będąc niczego pewnym. Teraz pozwalał sobie tylko biadać nad niesprawiedliwością. Z goryczą zadawał sobie pytanie, dlaczego właśnie jego musiało to spotkać; dlaczego to jego wrabiają zwierzchnicy w pierwszej porządnej pracy, jaką w życiu dostał. Nie nauczono go myślenia, dzięki któremu zrozumiałby, że sposób, w jaki otrzymał tę pracę i wrobienie go są nierozdzielnymi elementami tej samej układanki.

Dave Mitchum nie był człowiekiem zdolnym zbuntować się przeciwko wpojonym mu naukom lub zakwestionować kodeks moralny zwierzchników. Nie chciał rzucać wezwania ich metodom, lecz je naśladować.

1. Prawo sformułowane przez ludzi wynajętych przez społeczeństwo, tzn. posłanki i posłów, jest tak zagmatwane, niejasne i wieloznaczne, że pozwala sędziom praktycznie wydać dowolny wyrok w zależności od osobistych sympatii lub antypatii sędziego albo nacisków z wyższych instancji.
2. Sędzia nie ponosi praktycznie żadnej odpowiedzialności za swoje błędy, gdyż wydaje wyrok w imieniu Rzeczypospolitej. W przypadku błędów i pomyłek to społeczeństwo musi ponieść koszty sędziowskiego nieróbstwa.
3. Sędziego mogą ukarać jedynie inni sędziowie, a czy ukarzemy kolegę lub koleżankę, z którym razem pijemy wódkę – proste, że nie.
4. Immunitet pozwala sędziemu czuć się kimś lepszym od reszty społeczeństwa, sędzia czuje się członkiem Herrenvolku – nadczłowiekiem.
5. System nominacji na sędziego sprawia, że w większości nowymi sędziami zostają członkowie rodzin (z reguły dzieci) obecnych sędziów.

– Co zrobić, aby sądy zaczęły służyć społeczeństwu?
Odpowiedź też można zawrzeć w punktach:

1. Zmienić prawo na proste, jasne i zrozumiałe dla dziecka kończącego szkołę podstawową. Takie prawo winni stworzyć posłowie pracujący na usługach społeczeństwa, a nie bodący klakierami dla bossów partyjnych. Najprostszym systemem uzależniającym posłów od społeczeństwa jest system jednomandatowych okręgów wyborczych z możliwością startu w wyborach dla wszystkich, których poprze np. 1000 wyborców z danego okręgu. To spowoduje zakończenie mianowania kandydatów na poslów przez bonzów partyjnych i uzależni posłów od wyborców. Okręgi wyborcze powinny odpowiadać podziałowi terytorialnemu kraju, skupiać od 100 tys. do 150 tys. Wyborców.

   Taki system zagwarantuje dodatkowo, że żaden kandydat nie będzie anonimowy. Skończą się narzekania, że nie ma na kogo głosować, gdyż żadnego kandydata nie znamy.

2. Sędziowie powinni być wybierani w wolnych wyborach przez ogół społeczeństwa z danego rejonu kraju spośród osób mających uprawnienia sędziowskie. Nadanie uprawnień powinno odbywać się przez egzamin państwowy dla wszystkich chętnych, którzy ukończyli wydział prawa. Takie rozwiązanie uzależni sędziów od społeczeństwa, dla którego pracują. Sędziowie nieuczciwi po prostu przepadną w wyborach.
3. Sędziowie powinni wydawać wyroki w imieniu sądu i odpowiadać materialnie w przypadku błędu lub naruszenia prawa.
4. Sędzia, który naruszył prawo, powinien być pozbawiony dożywotnio prawa wykonywania zawodu prawniczego.
5. Immunitety sędziowskie należy zlikwidować.
6. Wynagrodzenie sędziego powinno zależeć od liczby prawomocnych wyroków, które wyda. Czyli trzeba zacząć pracować.

– Jest to całkowite przemodelowanie wymiaru sprawiedliwości.
Tak, gdyż sędziowie, którym płacimy w postaci podatków lub opłat sądowych, winni pracować dla nas być służącymi społeczeństwa, a nie, jak teraz, jego hegemonami (panami).

1. Prawo sformułowane przez ludzi wynajętych przez społeczeństwo, tzn. posłanki i posłów, jest tak zagmatwane, niejasne i wieloznaczne, że pozwala sędziom praktycznie wydać dowolny wyrok w zależności od osobistych sympatii lub antypatii sędziego albo nacisków z wyższych instancji.
2. Sędzia nie ponosi praktycznie żadnej odpowiedzialności za swoje błędy, gdyż wydaje wyrok w imieniu Rzeczypospolitej. W przypadku błędów i pomyłek to społeczeństwo musi ponieść koszty sędziowskiego nieróbstwa.
3. Sędziego mogą ukarać jedynie inni sędziowie, a czy ukarzemy kolegę lub koleżankę, z którym razem pijemy wódkę – proste, że nie.
4. Immunitet pozwala sędziemu czuć się kimś lepszym od reszty społeczeństwa, sędzia czuje się członkiem Herrenvolku – nadczłowiekiem.
5. System nominacji na sędziego sprawia, że w większości nowymi sędziami zostają członkowie rodzin (z reguły dzieci) obecnych sędziów.

– Co zrobić, aby sądy zaczęły służyć społeczeństwu?
Odpowiedź też można zawrzeć w punktach:

1. Zmienić prawo na proste, jasne i zrozumiałe dla dziecka kończącego szkołę podstawową. Takie prawo winni stworzyć posłowie pracujący na usługach społeczeństwa, a nie bodący klakierami dla bossów partyjnych. Najprostszym systemem uzależniającym posłów od społeczeństwa jest system jednomandatowych okręgów wyborczych z możliwością startu w wyborach dla wszystkich, których poprze np. 1000 wyborców z danego okręgu. To spowoduje zakończenie mianowania kandydatów na posłów przez bonzów partyjnych i uzależni posłów od wyborców. Okręgi wyborcze powinny odpowiadać podziałowi terytorialnemu kraju, skupiać od 100 tys. do 150 tys. Wyborców.

   Taki system zagwarantuje dodatkowo, że żaden kandydat nie będzie anonimowy. Skończą się narzekania, że nie ma na kogo głosować, gdyż żadnego kandydata nie znamy.

2. Sędziowie powinni być wybierani w wolnych wyborach przez ogół społeczeństwa z danego rejonu kraju spośród osób mających uprawnienia sędziowskie. Nadanie uprawnień powinno odbywać się poprzez egzamin państwowy dla wszystkich chętnych, którzy ukończyli wydział prawa. Takie rozwiązanie uzależni sędziów od społeczeństwa, dla którego pracują. Sędziowie nieuczciwi po prostu przepadną w wyborach.
3. Sędziowie powinni wydawać wyroki w imieniu sądu i odpowiadać materialnie w przypadku błędu lub naruszeń prawa.
4. Sędzia, który naruszy prawo powinien być pozbawiony dożywotnio prawa wykonywania zawodu prawniczego.
5. Immunitet sędziowski należy zlikwidować.
6. Wynagrodzenie sędziego powinno zależeć od liczby prawomocnych wyroków, które wyda. Czyli trzeba zacząć pracować.

Co najdziwniejsze profesorowie Ćwiąkalski i Filar wypowiadali się w takim właśnie klimacie, a przecież to oni uczą prawa na tych uczelniach. To jak to jest? Gdzie indziej profesorowie potrafią nauczyć prawa a w Polsce nie?

A co jeszcze dziwniejsze, to milczenie kadry naukowej w tej sprawie (qui tacet non utique fatetur sed tamen verum est eum non negare - Kto milczy, wprawdzie nie przyznaje, lecz jednak prawdą jest, że nie przeczy.)

W podobnym tonie utrzymany jest ten drugi dokument, ale widzi się tu również coś nowego, powołuje się tutaj nawet na taki argument: „Przy zawieraniu umowy adopcyjnej małżeństwo Binderberger było zdania, że przyjmowane przez nie dziecko jest sierotą i posiada obywatelstwo niemieckie; nigdy nie przysposobiłoby ono dziecka polskiego obywatelstwa”. Nie zapomina się przy tym uzasadnić swej decyzji pełnym wyrozumiałości „niemieckim demokratycznym ustawodawstwem”. Styl tych dokumentów dokładnie przypomina charakterystyczny styl hitlerowskich czasów.

Rozmawiałem na temat tego incydentu z dziesiątkami pilotów, inspektorów i pracowników organizacji lotniczych, i choć jedni mają lepszą, a inni gorszą opinię o postępowaniu Stewarta, panuje ogólna zgoda, że zrzucenie na niego winy było błędem. British Airways nie powinno było go degradować, a Urząd Lotnictwa Cywilnego – stawiać przed sądem. Dlaczego? Moi rozmówcy martwili się, że jeśli piloci zaczną się obawiać niesprawiedliwego traktowania, przestaną zgłaszać swoje błędy i potencjalnie wypadkowe sytuacje, przez co ustanie dopływ cennej wiedzy, której lotnictwo zawdzięcza obecny, niespotykany poziom bezpieczeństwa. Dlatego właśnie nie wolno obarczać ludzi winą tylko z tego powodu, że jest to wygodne biznesowo lub politycznie. Oceną działań powinni zajmować się specjaliści rozumiejący codzienne warunki i złożoność pracy wykonywanej przez fachowców.

Sędziowie przysięgli bardzo się starali zrozumieć znaczenie faktów w tej sprawie, ale siedząc w dusznej sali sądowej, trudno racjonalnie ocenić trafność decyzji podejmowanych w ułamkach sekundy w kokpicie dwustutonowego jumbo jeta lecącego z prędkością 300 kilometrów na godzinę przez gęstą mgłę.

– Kto decyduje o sterylizacji kobiet? – spytałem.
Do zacytowania jego odpowiedzi nie potrzebuję notatek. Wryła mi się w pamięć.
– Mamy sądy, mój drogi Herr Direktor Ziemer. Mamy sądy. Wszystko odbywa się bardo legalnie, zapewniam Pana. Mamy prawo i porządek.