prawo

[…]

Wśród więźniów mówiło się: „ciężka kara dla tego, który się przyzna – więzienie na wieczne czasy”. Było to przeciwieństwem tego, co głosiliśmy.

Faktem jest, że wielu więźniów, którzy przyznali się do winy w nadziei na łagodniejszą karę, zostało skazanych na długie więzienie. Prowadzący przesłuchania nie dotrzymywali obietnic o złagodzeniu kary, wychodząc z założenia, że to co obiecali więźniom, do niczego nie zobowiązuje. Przestępcy szybko się zorientowali, że nie należy wierzyć ani pogróżkom, ani obietnicom ze strony wymiaru sprawiedliwości. Odmawiając przyznania się do winy, zawsze ma się szanse na odzyskanie wolności. Jeśli prowadzący śledztwo nie znajdą wystarczających dowodów, sąd nie może wymierzyć kary. Jeśli człowiek się przyzna, bez wątpienia zostanie skazany.

– Kto decyduje o sterylizacji kobiet? – spytałem.
Do zacytowania jego odpowiedzi nie potrzebuję notatek. Wryła mi się w pamięć.
– Mamy sądy, mój drogi Herr Direktor Ziemer. Mamy sądy. Wszystko odbywa się bardo legalnie, zapewniam Pana. Mamy prawo i porządek.

Było takie miejsce Partii w Neukölln, we wschodniej części Berlina. Kiedyś fabryka rękawiczek odebrana Żydowi za "niezapłacone podatki". Różne organizacje Partii spotykały się tu każdego wieczoru.

Grabież legalna może przejawiać się na tysiąc sposobów, stąd nieskończona liczba jej przejawów: cła, ochrona rynku, dotacje, subwencje, preferencje, progresywny podatek dochodowy, bezpłatna oświata, prawo do pracy, prawo do zysków, prawo do płacy, prawo do opieki społecznej, prawo do środków produkcji, bezpłatny kredyt itd., itd. Wszystkie te przejawy – połączone tym, co dla nich wspólne, czyli usankcjonowaną grabieżą – noszą nazwę socjalizmu.

Frédéric Bastiat