SDR - sztuka dobrej roboty

W normalnych warunkach górna powierzchnia działa czołgowego nagrzewa się pod wpływem promieni słonecznych, natomiast dolna pozostaje w cieniu i nie nagrzewa się. W rezultacie lufa nieznacznie się wygina. Odkształcenie jest niewielkie, ale ma duże znaczenie przy strzale do odległego celu. Długa lufa jest do tego stopnia wrażliwa na działanie takich czynników jak wiatr, cień rzucany przez chmury, deszcz i inne elementy pogody wpływające na wahania temperatury, że jest obiektem podlegającym nieustannym zmianom, wciąż wygina się w różnych kierunkach w zależności od tego, która strona lufy akurat się nagrzeje. Wszystkie te zmiany są oczywiście niedostrzegalne gołym okiem. W konsekwencji, kiedy obsługujący działo czołgista dokona optycznego namierzenia celu, lufa jest w rzeczywistości nakierowana na punkt obok celu.

[…]

Wyrzucenie Raskina może nie było sprawiedliwe, ale ostatecznie Macintoshowi wyszło na dobre. Raskin chciał zbudować urządzenie o niewielkiej pamięci, anemicznym procesorze, z magnetofonem, bez myszy i z ubogą grafiką. W przeciwieństwie do Jobsa może zdołałby obniżyć cenę do tysiąca dolarów, a to mogłoby pomóc Apple zdobyć nowy segment rynku. Ale nie dokonałby tego, co udało się Jobsowi, czyli stworzenia i rozpropagowania modelu, który miał zmienić rynek komputerów osobistych. Istnieje nawet dowód, dokąd prowadziła droga, na którą się nie zdecydowano. Raskina zatrudnił Canon, by zbudował komputer, na jakim mu zależało. „To był Canon Cat. Kompletna klapa – mówi Atkinson. – Nikt go nie chciał. Kiedy Steve zrobił z Maca kompaktową wersję Lisy, stworzył platformę komputerową zamiast elektronicznego urządzenia dla konsumenta”.

Tak jak w przypadku wszystkich twórczych objawień Walt pozwolił, by znowu kierowała nim podświadomość. Sen, który zainspirował dziesięciominutowy film o trzech małych świnkach, był podobnie jak Myszka Miki zakorzeniony w jego wspomnieniach związanych z matką i Charliem Chaplinem.

Dołączył on do studia cztery lata wcześniej, w 1929 roku, a jego przywiązanie do szczegółu zawsze fascynowało Walta.

Ludzie, którzy z nim pracują, sami są artystami; lecz bez inspiracji i kierowniczego wpływu Disneya, bez jego upartej determinacji, by ciągle ulepszać filmy, bez jego umiejętności wydobywania z nich coraz więcej, ci sami artyści błyszczeliby jako indywidualności, ale filmy byłyby sieczką.

To prawda.

Uważasz, że to ważne?

Uważam, że jest szalenie ważne, by jak najwięcej czasu spędzać przy stole. Teraz nie pracuję w laboratorium tyle, ile bym chciał. To bardzo ważne, żeby naprawdę usiąść i prowadzić eksperymenty, podczas prostego procesu czuwania nad doświadczeniem przychodzi do głowy mnóstwo pomysłów. Bardzo trudno o nowe poglądy i nowe pomysły, kiedy się nie rozumie naprawdę eksperymentów, które za nimi stoją.

Zawsze na drodze stawała jakaś przeszkoda i zawsze ktoś wytrwale i z wysiłkiem myślał o tym, jak ją przezwyciężyć. W naukach teoretycznych była to często trudność z wyjaśnieniem jakichś danych doświadczalnych, niezgodnych z istniejącą teorią. W malarstwie lub w poezji mogła to być trudność z wyrażeniem czegoś z pomocą dostępnych środków. I zawsze ten ktoś myślał i myślał nad przezwyciężeniem trudności i nie potrafił tego zrobić. A przecież, poza świadomością, umysł najwyraźniej nadal pracował nad problemem, bo w którymś momencie, później – powiedzmy podczas biegania, jazdy na rowerze, golenia się albo gotowania – człowiek wpadał nagle na pożyteczny pomysł.

Odkrycie procesu wspólnego dla tak odmiennych dziedzin wywarło na mnie spore wrażenie. Nie wiedziałem tylko, że ludzie już dużo wcześniej zwrócili na to uwagę. Na przykład Helmholtz, wielki dziewiętnastowieczny pruski chirurg wojskowy, fizjolog i fizyk, opisał ten proces, a jego trzy stadia nazwał nasyceniem (nasycenie umysłu problemem), inkubacją (oczekiwaniem, aż w umyśle wykluje się rozwiązanie), a wreszcie – iluminacją (dostrzeżenie użytecznej twórczej idei, która w pewnym momencie nagłe się wyłania). Później pisał o tym samym matematyk Henri Poincaré, który dodał jeszcze etap czwarty, ważny, chociaż dość oczywisty – weryfikację (sprawdzenie, czy pomysł naprawdę działa).

Nie, obywatele! Nie łudźcie się! Kawałek to za mało!
Nie żałujcie! Nie oszczędzajcie! Nie skąpcie!
Włóżcie ją całą! Bez reszty!
Ale co potem? Jeżeli oddać całą duszę, co pozostanie?
Nie bójcie się, sceptycy, cynicy i pesymiści. Dusza jest przecież nieśmiertelna. Jeżeli włożycie duszę w swoje dzieło, nie stracicie na tym. Wręcz przeciwnie, wasza dusza będzie tylko piękniejsza, głębsza i czystsza.

Zastanawiam się, co jest łatwiejsze: napisanie ciekawej książki czy nakręcenie ciekawego filmu? Tu nie może być dwóch zdań. Żeby nakręcić ciekawy film, trzeba włożyć duszę i pieniądze. A w przypadku książki wystarczy sama dusza? Zgodzicie się: kałamarz z atramentem, gęsie pióro i papirus nie są dużym wydatkiem. Na dobrą sprawę inwestujemy tylko w duszę.
I to wszystko?
To wszystko.

Wiosną, gdy w łożysku rzeki znów rozległ się plusk wody, w stalowni Kruppa ruszył osobliwy system kół. Wiele rzeczy trzeba tu było zmienić, w wielu miejscach wzmocnić czy zastosować inną zupełnie konstrukcję. Ale z czasem urządzenia się dotarły i pewnego dnia pierwsza para idealnie wyszlifowanych łożysk czekała na odbiorcę. W wiele lat później Alfred Krupp zwierzał się „Gdybym był przewidział trudności, z jakimi zetknę się przy tej okazji, nie byłbym się podjął tego zadania, nawet gdyby mi oferowano 55 talarów za sztukę. Przysporzyło mi to niesłychanych kłopotów; przy czym dwa walce były zupełnie do niczego.”

Z uwagi na nieobliczalność rzeczułki Krupp zmienił konstrukcję swoich urządzeń tak, aby w razie potrzeby mogły być napędzane za pomocą koła zamachowego poruszanego ręcznie przez trzech lub czterech robotników. Ponieważ stal była bardzo twarda, prace tokarskie i szlifierskie wymagały niesłychanego mozołu. Niepozorny, wręcz śmiesznie mały zakładzik nad rzeką Berne dał przecież Kruppowi możliwość zapoznania się z problemami stalownictwa od podstaw.

I worked with guns every day before we filmed, and for the first two weeks of filming I practiced stripping and reassembling them blindfolded until the motions were automatic. I spent endless hours at the shooting range, learning techniques for a whole arsenal of different weapons, getting used to their noise so that I wouldn’t blink. As the Terminator, when you cock or load a gun, you don’t look down any more than Conan would look down to sheath his sword. And, of course, you are ambidextrous. All of that is reps. You have to practice each move thirty, forty, fifty times until you get it. From the bodybuilding days on, I learned that everything is reps and mileage. The more miles you ski, the better a skier you become; the more reps you do, the better your body. I’m a big believer in hard work, grinding it out, and not stopping until it’s done, so the challenge appealed to me.

The great American bacteriologist Theobald Smith said that he always took up the problem that lay before him, chiefly because of the easy access of material, without which researchis crippled.

Czego chcę życzyć tej młodzieży mego kraju, która poświęciła się pracy naukowej?

Po pierwsze: pracy etapami. O tym tak ważnym warunku owocnej pracy naukowej nigdy nie mogę mówić bez wzruszenia. Stopniowo, stopniowo, stopniowo… nigdy nie rozpoczynajcie rzeczy następnej, zanim nie osiągniecie doskonałości w poprzedniej… Nie bądźcie tylko zbieraczami faktów. Usiłujcie przeniknąć tajemnicę mechanizmu zjawiska, wytrwale poszukując praw nim rządzących.

Po drugie: skromności… nigdy nie pozwalajcie unosić się pysze. Jeśli bowiem dojdzie do tego, że będziecie przeczyli tam, gdzie należy się zgodzić, będziecie odrzucać rzeczy pożyteczne i przyjacielską pomoc, utracicie obiektywizm.

Po trzecie: pasji. Pamiętajcie, że nauka wymaga od człowieka całego życia. Nie wystarczy nawet, gdybyście mieli dwa życia. Pracujcie i poszukujcie z pasją.

W. Ostwald considered that the frequent decrease of productivity with increasing age is due to too long familiarity with the same subject.

Ordinary examinations are not a good guide to a student's ability at research, because they tend to favour the accumulators of knowledge rather than the thinkers. Brilliant examinees are sometimes no good at research, while on the other hand some famous scientists have made a poor showing at examinations. Paul Ehrlich only got through his final medical examinations by the grace of the examiners who had the good sense to give recognition to his special talents, and Einstein failed at the entrance examination to the Polytechnic School. Probably the student who is reflective and critical is at a disadvantage in accumulating information as compared with the student who accepts without question all he is told. Charles Nicolle goes so far as to say that the inventive genius is not able to store knowledge and that inventiveness may be killed by bad teaching, fixed ideas and erudition.

Nejc Zaplotnik

Mniej znaczy więcej

Prostota to szczyt wyrafinowania

Jeden z nowych inżynierów przerwał mu i zapytał, dlaczego to takie ważne. „Jedyne, co się liczy, to jak dobrze będzie to działać. Nikt nigdy nie zobaczy płyty głównej”.

Jobs zareagował w typowy dla siebie sposób. „To ma być tak ładne, jak tylko się da, nawet jeśli będzie w obudowie. Dobry stolarz nie użyje kiepskiego drewna na tył szafki, chociaż nikt tego tyłu nie będzie oglądał”.

Filozofia Bruce'a Lee

• Samodzielnie doświadczaj
• Bierz przydatne
• Odrzucaj niepotrzebne
• Dodawaj swoje własne

Philosophy of Bruce Lee

• Research your own experience
• Absorb what is useful
• Reject what is useless
• Add what is specifically your own

Porażka jest więc integralną składową logiki i ducha postępu.

Wiążą się z tym ważne skutki nie tylko dla wynalazczości, ale także dla systemu nauczania. Obecna edukacja polega na dostarczaniu młodym ludziom zasobu wiedzy. Następnie nagradza się ich za jej prawidłowe stosowanie i karze za błędy.

Tymczasem jest to tylko jeden z aspektów naszego procesu uczenia się. W rzeczywistości przyswajamy wiedzę również wówczas, gdy się mylimy. Dopiero kiedy poniesiemy porażkę, uczymy się nowych rzeczy, przesuwamy granice i stajemy się bardziej twórczy. Nikomu nie przyjdą na myśl genialne spostrzeżenia, jeśli będzie tylko bezmyślnie powtarzał informacje, nawet najbardziej zaawansowane.

Dopiero kiedy pozna się sprawę ze wszystkich stron i zrozumie, jak pogodzić sprzeczne perspektywy, można próbować reformować system. Jest to jednak coś zupełnie nieosiągalnego dla osób, które w pierwszej kolejności szukają winnego. Nie sposób wprowadzić zmian na lepsze, kiedy brakuje zrozumienia, co poszło źle.

[…]

Najważniejsze, co należy zapamiętać, to to, że dyscyplinowanie osób rzeczywiście winnych nie zniechęca do szczerości. Dzieje się tak dlatego, że kiedy zwierzchnik poświęca czas, by zbadać, co zdarzyło się naprawdę, i powstrzymuje odruch obwiniania pierwszej podejrzanej osoby, pracownicy zyskują poczucie bezpieczeństwa. Wiedzą, że nie zostaną ukarani za błędy, których dopuścili się niechcący. Niekiedy nazywamy to „kulturą sprawiedliwości”.

In the early 1930s, Gibbon began a long and patient quest to build a machine that could oxygenate blood artificially, to make open-heart surgery possible. To test the capacity of blood vessels deep within the body to dilate or constrict, Gibbon stuck a thermometer up his rectum, swallowed a stomach tube, and then had icy water poured down it to determine its effect on his internal body temperature. After twenty years of refinements, and much heroic swallowing of iced water, Gibbon unveiled the world’s first heart-lung machine at the Jefferson College Hospital in Philadelphia in 1953 and successfully patched a hole in the heart of an eighteen-year-old woman who would otherwise have died. Thanks to his efforts, the woman lived another thirty years.