Eksperyment John'a Calhoun'a

Ryc. Liczebność myszy w trakcie eksperymentu Calhoun'a

Liczebność populacji myszy w mysim raju. Linia przerywana nie pokazuje dokładnych danych liczbowych lecz jest obliczona na podstawie obserwowanej śmiertelności do 700-go dnia po kolonizacji. Punkty przedstawiające rzeczywistą liczbę myszy w siedlisku po dniu 1000 są nieco niższe ze względu na usunięcie około 150 myszy do innych badań. Ostatni punkt na rysunku pochodzi z dnia 1471 kiedy populacja liczyła 100 osobników. W ostatnim dniu sporządzania niniejszego raportu (1972.11.13) który był 1588 dniem od zasiedlenia populacja liczyła 27 osobników (23 samic i 4 samce, najmłodszy osobnik był w wielu 987 dni).

 

1. Oryginalny opis eksperymentu autorstwa John'a Calhoun'a:

John B. Calhoun, "Death Squared: The Explosive Growth and Demise of a Mouse Population" Proc. roy. Soc. Med. Volume 66 January 1973, pp80-88

[Oryginalna kopia pracy Calhouna na stronie http://www.ncbi.nlm.nih.gov]

 

2. Opis eksperymentu w wikipedii z dnia 2014.05.25:
W lipcu 1968 roku cztery pary myszy wpuszczono do zamkniętej kwadratowej zagrody o wymiarach 2.7 metra o ściankach wysokich na 1.4 metra. Na każdej ze ścianek umieszczono cztery poczwórne tunele wykonane z drucianej siatki. Tunele te prowadiły do klatek lęgowych, karmników i dozowników wody. Pokarm, woda i materiał do budowy gniazd dostępny był przez cały czas. Nie było również żadnych drapieżników. Jedynym ograniczeniem była niemożliwość opuszczenia zgrody.

Początkowo populacja szybko rosła, podwajając się co 55 dni. Po 315 dniach liczebność populacji wynosiła 620 osobników, jednak odnotowano znaczny spadek liczby urodzin. Ostatnia mysz, której udało się przeżyć urodziła się w 600-tnym dniu. W okresie między 315 dniem od zasiedlenia a 600-tnym odnotowano załamanie się typowych relacji społecznych i znaczne zmiany w zachowaniu. Badacze zaobserwowli:

• wydalanie młodych z gniazd zanim stały się samodzielne,
• ranienie młodych,
• niezdolność dominujących samców do obrony terytorium i samic,
• wzrost agresywności samic,
• wzrost bierności samców niedominujących spowodowany wzrostem ataków na nie.

Po 600 dniu od zasiedlenia rozpad interakcji społecznych trwał nadal, a populacja zaczeła zmierzać do wymarcia. W tym okresie zanikło rodzenie młodych. Samce wycofały się zupełnie i już ani nie zalecały się do samic ani nie wlaczyły. Jadły, piły, spały i czyściły swe futerka – i wszystko to w samotności. Charakteryzowały się elegancką sierścią i brakiem zranień. Calhoun nazwał je "Pięknisiami".
[Tłumaczenie z angielskiej Wikipedii 2014.05.25]

 

3. Ścieżka dźwiękowa z filmu Mouse Utopia Experiment na Youtube:
W niecodziennnym eksperymencie prowadzonym na białych myszach przez kilka lat, doktor Calhoun zbadał wpływ wzrostu populacji na indywiadualne zachowania osobników. [Według mnie powinno być oczywiście: "zbadał wpływ usunięcia wszelkich problemów życiowych na indywiadualne zachowania osobników oraz proces zmian liczebności populacji"]

W zagrodzie złożonej z 16 boksów, przygotowano wspaniałe warunki do zamieszkania dla populacji obliczonej na ponad 3000 myszy. Pokar był dostępny bez ograniczeń w każdym momencie. […] Typowe czynniki ograniczające wzrost populacji takie jak na przykład sowy i koty były usunięte. Pilnowano również by nie doszło do chorób zakaźnych. W rzeczywistości stworzono podobne warunki do tych z jakimi mamy do czynienia w rozwijających się populacjach ludzkich. [I znów według mnie powinno być: "z jakimi mamy do czynienia w krajach wysokorozwiniętych"]

By zobaczyć jak badana populacja myszy się rozwijała posłużymy się wykresem. Okres pierwszych 100 dni został nazwany przez dr Calhoun'a okresem "prób i starań". Myszy się dostosowywały, określiły przynależność terytoriów i robiły gniazda. Następny okres trwał około 250 dni. Liczba myszy podwajała się co 60 dni. Calhoun nazwał go okresem "wykorzystania". Zauważono w nim nierównomierność korzystania zasobów. Pomimo, że boksy były jednakowe to i w każdym z nich można było się najeść do woli, więcej wody i pokarmu konsumowanych było w niektórych z nich. W mairę wzrostu populacji coraz więcej myszy jadło w obecności innych osobników. W pewnych boksach dochodziło do tłoku. W trzecim okresie, który trwał 300 dni, liczebność populacji ustabilizowała się. Okres ten nazwano "statycznym". Dr Calhoun zauważył, że rodzenie się nowych pokoleń młodych zostało stłumione, ponieważ większość dostępnego obszaru została już społecznie zdefiniowana.

W tym okresie zauważono nowy rodzaj zachowań. Przemoc stała się powszechna. Pewna grupa samców walcząca o akceptację została odrzucona i wycofała się. Gdy przebywały w zagęszczeniu dochodziło do wybuchów agresji pomiędzy nimi. Efekty tej agresji były coraz bardziej widoczne. Niektóre osobniki były celem wielokrotnych ataków, ich ogony były mocno pogryzione i pokryte bliznami. Inne dorastające myszy charakteryzowało zachowanie innego rodzaju. Z tego powodu Dr Calhoun nadał im miano "pięknisiów". Cały swój czas poświęcały wyłącznie na pielęgnację futra, jedzenie i spanie. Nigdy nie wchodziły w interakcję z innymi osobnikami, w tym nie angażowały się płciowo anie nie walczyły z innymi. Były to piękne okazy z ciekawymi i bystrymi oczami, ze zdrowym i dobrze utrzymanym ciałem. Nie radziły sobie one jednak z nietypowymi bodźcami. Choć sprawiały wrażenie ciekawskich w rzeczywistości były bardzo głupie.

Ostatni okres dr Calhoun nazwał okresem wymierania, kończył się bowiem całkowitym zanikiem populacji. Pomimo, że obszar zaprojektowano tak by pomieścił 3000 myszy, spadek liczebności populacji rozpoczął się gdy liczyła ona 2200 osobników. Z przejściem od okresu równowagi do okresu wymiarania każde interakcje pomiędzy osobnikami stawały się coraz słabsze, pomimo tego, że wszystkie zwierzęta tłoczyły się bliżej do siebie. Dr Calhoun wyciągnął z tego wniosek, że myszy nie potrafią sobie skutecznie radzić z tak mnogą liczbą kontaktów. Przemoc wzrosła do takiego stopnia, że większość osobników miała pogryzione ogony. Ostatecznie wszytkie myszy wymarły.
[…]
W miarę wzrostu populacji, samice coraz mniej dbały o swe gniazda i potomstwo.

 

4. Link do wypowiedzi dotyczących eksperymentu Calhouna z fimu "Masa krytyczna"

 

 

Wszystkie wnioski wyciągane przez socjalistycznych i państwowych naukowców niezmiennie łączą wymieranie z przeludnieniem (brak jest dobrego polskiego odpowiednika dla słowa overpopulation):

Wnioski wyciągnięte z tego eksperymentu były następujące: gdy całe dostępne miejsce jest zajęte i określone są wszystkie role społeczne, konkurencja i stres, doświadczane przez jednostki, doprowadzają do całkowitego załamania skomplikowanych zachowań społecznych, ostatecznie pociągając za sobą wymarcie populacji.
[Wikipedia ang 2014.05.25]

Jednak w dokumentach Calhouna istnieją wyraźne dowody na to, że nie jest to prawda:

• cała dostępna przestrzeń nie została w całości zajęta
• WS (wycofane samce) nie odgrywały żadnych ról społecznych, więc przestały być aktywne.

 

Wnioski Johna Calhouna:

• Wymarcie badanej populacji przeczy wcześniejszej wiedzy, zgodnie z którą w populacji, która zmniejsza się do kilku szczątkowych grup, niektóre osobniki ponownie inicjują jej wzrost.

• Dr Halsey Marsden (1972) pobrał kilka myszy w połowie fazy D (wymierania) i umieścił w nowych warunkach - w populacji o bardzo niskim zaludnieniu. Wszystkie wykazywały prawie całkowitą utratę zdolności do rozwijania tej populacji, jak również do angażowania się w jakiekolwiek zachowania rozrodcze.

• Dla zwierzęcia tak prostego jak mysz, najbardziej złożone zachowania obejmują powiązane ze sobą elementy zalotów, matczynej opieki, obrony terytorialnej, oraz hierarchicznej wewnątrz- i międzygrupowej organizacji społecznej. Gdy zachowania związane z tymi rolami nie są wykształcane, nie ma rozwoju organizacji społecznej, ani rozmnażania. Jak wykazały powyższe badania, wszyscy członkowie populacji zestarzeją się i ostatecznie umrą. Gatunek wymrze. Dla zwierzęcia tak złożonego jak człowiek, nie ma logicznego powodu, dla którego porównywalna sekwencja zdarzeń również nie miałaby doprowadzić do wymarcia gatunku. Jeśli możliwości odegrania roli w dużym stopniu nie sprostają zapotrzebowaniu tych, w których są pokładane nadzieje, i którzy są w stanie je odegrać, to skutkiem będzie jedynie przemoc i zakłócenia w organizacji społecznej. Jednostki urodzone w takich warunkach będą tak bardzo oderwane od rzeczywistości, że nie będą w stanie być nawet wyobcowane. Ich najbardziej złożone zachowania staną się fragmentaryczne. Nabywanie, tworzenie i wykorzystywanie pomysłów, potrzebnych do życia w postindustrialnym, kulturalno-koncepcyjno-technologicznym społeczeństwie, zostanie zablokowane. Biologiczna rozrodczość myszy zawiera najbardziej złożone zachowania charakterystyczne dla tego gatunku, podobnie rzecz ma się z zachowaniami prowadzącymi do rozrodu u ludzi. Utrata tych szczególnych, złożonych zachowań oznacza śmierć gatunku.

Tu polecam przestudiowanie Hipotezy S-nastu i zwrócenie szczególnej uwagi na wynikającą z tej hipotezy konkluzję Hipotezy S-nastu. Brak selekcji na odpowiednim poziomie powoduje takie zmiany w projektach genetycznych lub memetycznych, że obiekty żywe przestają być zdolne do dalszej reprodukcji. - przyp. JF

 

Wniosek współpracownika Johna Calhouna:

• Im większa populacja, tym matka mniej dba o swoje gniazdo i młode.

 

Pozaakademickie wnioski wyciągane przez ludzi znających się na życiu:

Najważniejsze wnioski:

 

• Czytajac opis eksperymentu zauważyłam, że w ogole nie zostal wzięty pod uwagę degenurujacy wpływ chowu wsobnego, który właściwie może w 100% wytłumaczyć efekt końcowy. Chów wsobny, a więc kazirodztwo doprowadza do zmian degeneracyjnych fizycznych i psychicznych, bezpłodności i zachowań destrukcyjnych. Znany fakt, rody królewskie, sprawa wilków np na terenach odizolowanych, dzisiaj się dowozi osobniki z innych oddalonych stad, właśnie żeby odnowić genotypy i wzmocnić potomstwo. Bardzo ciekawe zjawisko i jeśli ktoś nie zrobi rozprawki na ten temat w kontekście eksperymentu z myszami to eksperyment w moich oczach będzie niekompletny, a wiec niewiele znaczący dla nauki.
  Zofia D-J (Szwecja) 2015.09.25

  Odpowiedzią może być opisane przez Lucasa Bridgesa w książce "Uttermost Part of the Earth" to jak zasiedlano królikami małe wysepki należące do archipelagu Ziemi Ognistej:
  
  On some of these boat trips Father took passengers of a different species. In the Beagle Channel, and others farther south, there are innumerable islands, mostly rocky, but with a good deal of bush, grass and wild celery growing on them. Father realized that these islands, if stocked with rabbits, would yield welcome food for natives and for any shipwrecked crews who might be stranded there. Accordingly, he brought some rabbits from the Falklands. He took good care that they did not escape on the main island, nor did he release them on the larger islands in the Channel, lest they should become a pest to future farmers. But on any small island that he considered suitable he would land two or three pairs. Where there was good sandy soil and bush they thrived and increased exceedingly. Some years later H.M.S. Sirius anchored off one of these islands, and the whole ship’s company landed in two batches on consecutive days. Hunting the descendants of the couple of pairs set free there by my Father provided them with plenty of exercise, and over six hundred rabbits were caught – one for every man on the ship.

  W eksperymencie Calhouna użyto 4 par, Lucas Bridges wspomina o 2-3 parach. Ponieważ żył on w latach 1874-1949 nie ma mowy o tym by cokolwiek słyszał o John'ie Calhoun'ie (1917-1995) i jego eksperymencie przeprowadzonym w latach 1968-1972.

  Lucas Bridges pisze, że w warunkach naturalnych populacje inicjowane przez 2-3 pary królików, po kilkudziesięciu latach, bez problemu rozrastały się do bardzo licznych populacji.

• Rekonstrukcja gatunku żubrów.
  
  W wyniku badań pochodzenia i zdolności genetycznej do rozmnażania ostałych się żubrów, naukowcy doszli do wniosku, że tylko sześć osobników wchodzi w grę przy rekonstrukcji gatunku. Tych sześć żubrów jest więc przodkami wszystkich żyjących dzisiaj żubrów nizinnych.

  [Źródło http://www.bialowieza-info.eu/pl/zubr.php]

• Oryksy
  
  Ostatnie cztery żyjące dziko sztuki schwytano w 1968 roku i na jednej z prywatnych wysp szejka Zayeda założono stado rozpłodowe. Dziś liczy 500 sztuk i stale się powiększa. - str. 149 Norman Davies "Na krańce Świata. Podróż historyka przez historię"

 

Wywiad w "Newsweeku" z prof. Philipem Zimbardo.
[Prof Philip Zimbardo (ur. 1933) - amerykański psycholog społeczny, emerytowany wykładowca Stanford University. Wsławił się eksperymentem, w którym dowiódł, że warunki zewnętrzne mogą uczynić ze zdrowych psychicznie ludzi sadystów. Zajmuje się psychologią zła, terroryzmu i dehumanizacji. Wydał m.in. "Efekt Lucyfera. Dlaczego dobrzy ludzie czynią zło" i "Paradoks czasu", książkę o nowatorskiej metodzie terapii dla pacjentów z urazami z przeszłości. Wkrótce opublikuje w PWN książkę "Gdzie ci mężczyźni".]

Newsweek: Faceci w Polsce dużo mówią o równouprawnieniu. Mało robią. Gdzie się podziali nowocześni mężczyźni?

Prof. Zimbardo: Niepokoję się o to co dzieje się z młodymi mężczyznami - w Ameryce, w wielu krajach Azji, także w Polsce. Na naszych oczach zaszła zła zmiana w młodym pokoleniu mężczyzn. Dlaczego chłopcy na całym świecie uczą się gorzej od rówieśnic, nie potrafią się z nimi dogadywać się i dlaczego potem nie mają udanego życia seksualnego z kobietami?

Newsweek: Na ile to wrażenie, na ile fakty?

Prof. Zimbardo: Zrobiliśmy wielki sondaż internetowy. 20 tysięcy młodych osób - w trzech czwartych większości chłopców i młodych mężczyzn. Powtarzało się u nich wyznanie: "Jestem zagubiony w życiu, gdzieś dryfuję".

Newsweek: Młode kobiety się nie gubiły?

Prof. Zimbardo: Nie. Miały cele życiowe, były w większości pewne siebie. Większość z nich radzi sobie lepiej niż ich matki. Większość mężczyzn gorzej niż ich ojcowie. Co ciekawe wielu młodych mężczyzn nie chce w ogóle pracować. Mają dziwne poczucie, że wszystko im się należy od żony niezależnie od ich własnego wysiłku. Być mężczyzną oznacza często przekonanie: nie dostaję wciąż tyle, na ile zasługuję.

Newsweek: Tak jak mały chłopak wymaga coraz więcej od matki.

Prof. Zimbardo: Dokładnie, poza seksem. Myślą, że tak to funkcjonuje, że tak ma być. To ty kobieto - żono, partnerko - masz się o mnie troszczyć. Nawet jeśli pracujesz etatowo. Ja nie muszę nic robić albo prawie nic.

Newsweek: Mam wrażenie jak byśmy dokonywali egzekucji młodszych samców…

Prof. Zimbardo: Dodajmy więc, nie chodzi tu o osądy moralne i brak dobrej woli. Młodzi mężczyźni wchodzą w te role odruchowo i nieświadomie. Dziewczyny okazują się lepsze w szkole i na studiach, a potem zdolniejsze i wytrwalsze na polu zawodowym. To wnioski z danych zbieranych na całym świecie. Choć oczywiście wciąż młode kobiety napotykają na sztuczne bariery. Dotyczą choćby siatki płac. Tych barier strzegą jak cerber zazdrosne starsze samce.

Newsweek: Mimo wszystko walka o równouprawnienie kończy się zwycięstwem kobiet.

Prof. Zimbardo: Osiągnęły wiele - wolność pracy i rozwoju. Jednocześnie to zwycięstwo trochę pyrrusowe. Bo także sporo straciły. Młodzi mężczyźni zepchnięci do defensywy przez kryzys uderzający w tradycyjne męskie miejsca pracy, wolą się od razu poddać. Kobiety walcząc o równouprawnienie chciały lepszej rodziny. Po zwycięstwie ruchu równouprawnienia okazało się, że są wolne i niezależne, ale brak im dobrego, nowoczesnego partnera.

Newsweek: A młodzi faceci przesiadują w pubie albo przed ekranem. Pisze pan w nowej książce, że są jak ślimaki bananowe?

Prof. Zimbardo: Tak to tytuł jednego z rozdziałów mojej nowej książki. Ślimak bananowy to taki żółty obły robal, który je co popadnie na swojej drodze, ale generalnie porusza się bardzo wolno i nie ma żadnego celu, robi wrażenie jakby nie zmierzał w żadnym konkretnym kierunku.

Newsweek: Co z takim ślimakiem może począć młoda kobieta?

Prof. Zimbardo: Niewiele, ale trzeba próbować. Musi go rozciągnąć i rozruszać, sprowokować do rozmowy, do kontaktu, komunikacji. Trzeba go skłonić do tego, by coś zaczął odczuwać. Kobiety powinny być zatem niemal terepeutkami dla swoich mężów i partnerów. Powinny próbować skłonić ich, by zwierzali się z tego co czują. Muszą tu paść pytania wprost, nawet te najbardziej intymne: o spędzanie czasu przy filmach porno. Tym różni się żona od matki. Mama może być szczęśliwa, że syn zaszył się sam w pokoju. Żona czy partnerka nie powinna.

Newsweek: Żona terapeutka - czyli kolejny damski obowiązek. A jak pan panie profesorze dzieli się zadaniami w domu ze swoją żoną?

Prof. Zimbardo: Staram się gotować częściej niż ona. Robię większość zakupów. Pomagam załatwiać sprawy związane z dziećmi. Tak to powinno wyglądać. Żadne z nas nie robi przecież codziennie listy.

Newsweek: A pranie?

Prof. Zimbardo: Nie piorę, bo nie lubię, a ona nie ma nic przeciwko temu. To jedna taka czynność. W innych nie wyobrażam sobie odmowy pomocy żonie. Skoro oboje pracujemy, oboje troszczymy się także o dom. To kwestia wzajemnego szacunku.

 

TVN 24 Bis: Mieszkają z rodzicami, inwestują w przyjemności. "Single pasożyty"

20 Kwietnia 2017

4,5 miliona Japończyków w wieku 35-54 lat wciąż mieszka z rodzicami - wskazują dane Instytutu Badań i Szkoleń Statystycznych przytoczone przez dziennik "Japan Times". Zjawisko znane jest od 20 lat i nosi nazwę "singli pasożytów", którym to mianem są określane osoby w średnim wieku, bez oszczędności i praw do emerytury.

Według badaczy, cytowanych w czwartek przez anglojęzyczny dziennik, mianem "singli pasożytów" zwykło się nazywać pokolenie, które podczas wzrostów japońskiej gospodarki, notowanych do połowy lat 90. ubiegłego wieku, nie robiło zawodowych planów na przyszłość i inwestowało jedynie we własne przyjemności.

Coraz większe obciążenie
Twórcą określenia jest japoński socjolog Masahiro Yamada, który pierwszy raz o "singlach pasożytach", niebudujących rodzin ludziach, którzy pomimo wejścia w dorosłość polegają na pieniądzach rodziców, pisał w 1997 roku.

Yamada w wywiadzie dla "Japan Times" przypomina, że przed dwoma dekadami w czasach prosperity młode pokolenie zanadto zwlekało z zakładaniem rodzin. "Byli zbyt zajęci myśleniem o własnych przyjemnościach" - co według Yamady nie przełożyło się na zbudowanie mocnych fundamentów ekonomicznej niezależności w dłuższym horyzoncie czasowym.

Obecnie "single pasożyty" są osobami w średnim wieku bez oszczędności i praw do emerytury. Z perspektywy japońskiego systemu socjalnego stają się coraz większym obciążeniem, dodatkowym wobec i tak starzejącego się społeczeństwa - podkreśla dziennik. Według Fuminobu Ohashi, który w rozmowie z dziennikiem przyznał, że sam był jednym z "singli pasożytów", a obecnie korzysta z pomocy grupy wsparcia, zjawisko jest "cicho tykającą bombą zegarową" dla Japonii. Prawdziwy problem zacznie się bowiem wtedy, gdy zaczną umierać rodzice uzależnionych od nich singli.

Według oficjalnych danych wśród japońskich 50-latków w 2015 r. co czwarty mężczyzna oraz co siódma kobieta pozostają singlami.

Problemy z pracą Brak stabilności ekonomicznej przekłada się na konieczność wykonywania pracy dorywczej, która przeważnie oznacza niskie zarobki. Osób zatrudnianych na podstawie czasowych umów jest obecnie dwukrotnie więcej (40 proc.) niż w latach 80. ubiegłego wieku (20 proc.) - informuje "Japan Times". W najbliższym czasie nie ma szans na odwrócenie trendu, ponieważ wielu ludzi wciąż nie ma ekonomicznego zaplecza pozwalającego na zawieranie związków małżeńskich, nawet gdyby tego chcieli - twierdzi cytowany ekonomista Instytutu Informacji i Badań Mizuho Katsuhiko Fujimori.

Japoński system zatrudnienia premiuje stabilne, długoletnie zatrudnienie, uzyskiwane bezpośrednio po ukończeniu studiów, dlatego osoby w średnim wieku mają trudności ze znalezieniem nowej pracy - mówi członek organizacji non profit zajmującej się pośrednictwem pracy Hirotoshi Moriyama.

- Jest ciężko, gdy wypadnie się z tradycyjnych szczebli zatrudnienia - dodaje Moriyama.

Zjawisko "singli pasożytów" i piętrzące się przed nimi trudności w odnalezieniu swojego miejsca w japońskim społeczeństwie potęgowane jest także przez inny syndrom o nazwie "hikikomori". Tym terminem określa się w Japonii osoby cierpiące na stany lękowe podobne do agorafobii. Ludzie ci, choć nie wykazują żadnych objawów psychotycznych, odcinają się od wszelkich kontaktów społecznych z wyjątkiem minimalnych interakcji z członkami najbliższej rodziny. Termin "hikikomori", oznaczający wycofanie społeczne, ukuł japoński psychiatra Tamaki Saito. Większość "hikikomori" to mężczyźni. Potrafią zamykać się w swych mieszkaniach na całe lata, a nawet dziesięciolecia, unikając kontaktów ze światem zewnętrznym.

 

1. Cytaty z rożnych książek tematycznie zwiazane z eksperymentem John'a Calhoun'a

2. John B. Calhoun, "Death Squared: The Explosive Growth and Demise of a Mouse Population" Proc. roy. Soc. Med. Volume 66 January 1973, pp80-88

   [Copy of this work]

3. Eksperyment Calhouna na youtube [w dniu 2014.05.25 39716 obejrzeń]

4. Does Calhoun’s Shocking Experiment Reveal the Condition of Our Society?

5. Strona internetowa filmu "Masa krytyczna"

6. Slajdy z prezentacji Jana Kubania The Prophecy of America: Where Is She in the Inevitable Cycle of Socialism? wygłoszonej 12 lipca 2014 na konferencji Freedom Fest w Las Vegas, USA.

   Zapis dźwiękowy tej prezentacji.

   
   
   
   

7. "Physiological Mammalogy", William V.Mayer, Richard G. van Gelder

   • Page ii - iii
   • Page iv - v
   • Page vi - vii
   • Page viii - ix
   • Page x - xi
   • Page xii & 1 Table of contents
   • Page 002 - 003 Introduction

8. Film Mysia utopia: eksperyment Calhouna Na youtubowym kanale "Wojna Idei"

9. Will Wiles The Behavioral Sink - 2011

10. Film Dokąd zmierza ludzkość? Eksperyment Calhouna - Mysia Utopia na youtubowym kanale "Esawerr"

11. Artykuł John B. Calhoun’s Mouse Utopia Experiment and Reflections on the Welfare State

12. Podcast The Michael Berry Show "What We Can Learn From Mice | AM Show Hr 3"

    You might get a pop-up first that asks you to access via Google. I just clicked on the “X” to get rid of it, and then was instantly able to access the link.

13. Artykuł Mike'a Adams'a "Calhoun’s “mouse utopia” experiments are now coming true for humanity as self-annihilation, infanticide and gender distortions become commonplace"