W lutym wystartowała powszechnie sztuczna inteligencja

AI napisala mi wiersz o inflacji

Poprosiłem Ai by napisała wiersz o inflacji w stylu Majakowskiego

Wersja I

Inflacja skoczyła, jak słoń z trąbą,
Ceny lecą w górę, jak ptaki do nieba.
Nie zna granic, nie ma dla niej przeszkód,
Nie pytajmy, kiedy skończy się ten bieg.

Płacimy więcej za chleb i mleko,
Koszt życia rośnie z każdą chwilą.
A nasze pensje lecą na łeb na szyję,
Nie wiemy już, co będzie jutro z nami.

Kiedyś mieliśmy, co chcieliśmy,
Teraz kupujemy tylko, co musimy.
Inflacja rządzi, decyduje o naszym losie,
Nie wiemy, co dalej, nie wiemy, co będzie.

Może kiedyś skończy się ten koszmar,
Może kiedyś ceny zaczną spadać.
Ale póki co musimy się zmagać,
Z inflacją, która nas wszystkich gna.

Poprosiłem o dopisanie kto za to odpowiada:

To nie ludzie biedni, co życie ciężkie prowadzą,
To ci, co z pieniędzy mają niepohamowany żądzę.
To bankierzy i politycy, co rządzą światem,
Decyzjami swymi losy milionów rujnują.

Górnicy, rolnicy i robotnicy ciężko pracują,
A ich trud wynagradzany jest coraz mniej.
Tymczasem ci na górze kieszenie wypełniają,
Nie dbając o to, że inflacja ich kraj niszczy.

Ale czasem w ludziach siła, wstają z kolan,
Demonstrują i protestują, żeby dostać co należy.
Wtedy ci na górze muszą usłyszeć ich wołanie,
Żeby zrozumieć, że sprawiedliwości chcą wszyscy.

Wersja II

Inflacja, inflacja, gdzie twój kres?
Niczym bestia zła, ogarniasz nasz kraj,
A ceny, jak fale, w górę wzrastają,
A w kieszeniach pustka, nic nie zostają.

Kupimy dziś za dwa, a jutro za trzy,
Portfele chudną, a my z rozpaczy krzykniemy:
"O kiedy, o kiedy już się skończysz,
Zwariował cały świat, a nas na stracenie skazujesz!"

W sklepach pusto, ludzie w kolejce stoją,
By kupić, co tylko mogą,
Bo już nie wiadomo, co się stanie,
A inflacja, jak śmierć, na każdej ulicy czai się cierpliwie.

I co nam pozostaje, gdy pieniądze tracą wartość,
Gdy ceny wciąż rosną, jak skowronki w górze,
Trzeba działać, bo inaczej zginąć nam grozi,
Trzeba walczyć, by się obronić przed tą plagą, co wciąż atakuje nas gorączkowo.

Nie pozwólmy, by inflacja nas zgubiła,
Niech nasza siła będzie w naszej jedności,
Razem złączmy ręce, by wygrać z tym złem,
A inflacja, jak sen, zniknie bezpowrotnie.

Wersja III

Inflacja jak bestia dzika,
W kieszeniach ludzi szaleje i kłuje.
Ceny z dnia na dzień skaczą w górę,
A z kieszeni pieniądze nam uciekają.

Nie ma granic dla tej choroby,
Nie pytajmy kiedy to się skończy.
A my, zwykli ludzie, co robimy?
Boimy się o swoje jutro.

Kiedyś nasze pensje były wartością,
Dziś jedynie śmiechu warte.
A ile kosztuje chleb czy mleko?
Wciąż więcej, wciąż więcej.

Inflacja z kieszeni nam pieniądze wyrywa,
Gdy z domu wychodzimy na ulicę.
A kto za to odpowiada?
Nie wiemy, nie wiemy.

Może czas, by o swoje zaczęli walczyć,
Może czas, by pokazali, że to my jesteśmy silniejsi.
I że my, zwykli ludzie, na tę chorobę skuteczny lek mamy,
A jest nim jedność i solidarność w działaniu.

Poprawka so Wersji III

Świetnie, czy możesz zmienić ten fragment:
"A kto za to odpowiada?
Nie wiemy, nie wiemy."
Bo przecież wiemy kto odpowiada za inflację

Oczywiście, z przyjemnością wprowadzę zmiany. Oto nowa wersja:

A kto za to odpowiada?
Bankierzy i politycy z pewnością wiedzą.
Oni decydują o polityce ekonomicznej,
Która wpływa na nasze życie i naszą codzienność.

Czas, by władze zaczęły działać,
Bo inflacja nie jest naszym sojusznikiem.
To my, ludzie, jesteśmy ofiarą jej działań,
I to my płacimy najwyższą cenę.

Może w końcu nadejdzie czas,
Kiedy nasze pensje zaczną rosnąć.
Może w końcu ceny przestaną szaleć,
A my zaczniemy normalnie żyć.