Zdobycie Cotopaxi (5897)

Eksperyment Ron'a Jones'a

„Niepoprawny autyzm”. Bronisław Wildstein w „Sieci” o inżynierach zwolnionych z Google za sprzeciw wobec ideologii gender

[Źródło https://wpolityce.pl/swiat/374706-niepoprawny-autyzm-bronislaw-wildstein-w-sieci-o-inzynierach-zwolnionych-z-google-za-sprzeciw-wobec-ideologii-gender]

Główną kwestią, nad którą trzeba się zastanowić to "kwestionowanie dogmatów dominującej ideologii". Z tekstu wynika, że Damore, po prostu, zauważył, że jakieś tam różnice występują pomiędzy płciami. Zauważył coś, co jest ewidentne. I stał się celem ataków - niewybrednych ataków + stracił pracę. W swym eksperymencie Ron Jones "kwestionujących" wysyłał do biblioteki.

Co ciekawe pojawiają się też "naukowcy", którzy świadczą usługi na zlecenie. Według tych "w piśmie uczonych" ludzie, którzy kwestionują dogmaty dominującej ideologii - czyli heretycy - są uznawani za nienormalnych. Kiedyś palono ich na stosie, teraz, póki co, kieruje się ich na leczenie…

Więcej o eksperymencie Ron'a Jones'a.

Zatrważająca informacja o czytelnictwie

Sprzed 6 lat, poniżej kilka cytatów zachęcających do przeczytania całości:

Autor: obiettiva
Źródło: http://socjolook.pl/2011/06/08/czytelnictwo-wchodzi-do-lamusa/#comment-47576

To, że polskie społeczeństwo nie czyta powszechnie wiadomo.
Dane statystyczne są zatrważające, 56% rodaków nie miało w ciągu ostatniego roku ani jednej książki w ręku, nadmienić należy że książki kucharskie, przewodniki i albumy w statystykach zajęły miano książki do czytania, więc w tych 56% nikt nie miał nawet albumu w ręce. Ogromna rzesza studentów, przyszłych „inteligentów i intelektualistów” naszego kraju nad Wisłą również nie czyta, według statystyk 33% uczniów i żaków nie zainteresowało się ani jedną książką w ciągu roku. Jak łatwo wyliczyć 44% Polaków coś tam jednak poczytuje, niemniej, aktywnych czytających jest tylko 12%, czytają oni rocznie ponad 6 książek, 5% to szaleńcy, którzy rocznie czytują ponad 25 tytułów.

Książka przytula i buduje mądrość

Na naszych oczach wyrasta społeczeństwo skazane na analfabetyzm wtórny.

40% ludzi nie rozumie tego co czyta oraz oglądanych wiadomości, niespełna 30% rozumie tyle o ile. Mimo tego, że na uczelniach wyższych jest coraz więcej studentów i coraz więcej osób jest zainteresowanych wszelakimi kursami, to ich poziom oczytania budzi zgrozę. Stają się ludźmi tylko z pozoru dobrze wykształceni, nie są w stanie działać sprawnie w życiu społecznym, ich widza jest płytka i powierzchowna.

Nieczytanie niesie za sobą nieuniknione skutki społeczne i kulturowe, skutki których nie da się w ciągu paru chwil naprawić. Zatrważające jest, że tak mało ludzi z wyższym wykształceniem zagląda do książek, kierownicy, menedżerowie, lekarze, prawnicy czy też politycy. Nie możliwym jest tworzenie społeczeństwa posiadającego wiedzę bez pogłębiania tej że wiedzy.

Książka pozwala na wyciszenie i relaks, ponadto uczy rozumieć świat i to co się w nim dzieje, człowiek zapoznaje się z taki istotnymi w życiu archetypami z różnych dziedzin oraz symboliką. Systematyczne czytanie rodzi ciekawe pomysły, czytający staje się kreatywny i zdolny do twórczego działania. W mózgach czytających ludzi powstaje inkubacja, umysł nieświadomie przetwarza nowe informacje i odpowiednio je archiwizuje po to, aby w przyszłości połączyć różne koncepty i kawałki wiedzy w całość.

Ludzie, którzy czytają są mądrzejsi i, niestety jeżeli nie czytasz to nie masz prawa do uzurpowania sobie nie wiadomo jakiej błyskotliwości intelektualnej, choć by za plecami stały nie wiadomo jakie dyplomiki.

System

1/. Jak zniszczyć naród

Mówi o tym izraelski film "KAPO" z roku 1999.

11 kwietnia 1961 roku, w Jerozolimie rozpoczął się historyczny proces. Hitlerowski przestępca Adolf Eichmann został oskarżony na podstawie ustawy z 1950 roku o sądzeniu nazistów i ich pomocników. Choć w Izraelu nie ma kary śmierci, ten jeden wyjątek dotyczy nazistowskich przestępców wojennych i ich współpracowników. Po raz pierwszy Żydzi byli sądzeni za zbrodnie wojenne popełnione przeciwko własnemu narodowi. Oskarżony był człowiek i system, który wyniósł go do władzy.
[…]
Mniej wiadomo o tym, że był to czas poważnych badań i samoanalizy narodu Izraela.
[…]
Tego oskarżonego wystawiono na widok publiczny przed całym swiatem, ale wiele innych procesów odbywało się z dala od oczu widowni. Ale pozwanymi w tych procesach byli ocaleni z Holocaustu Żydzi, oskarżeni o kolaborację z Hitlerowcami. Ten film jest o nich i o systemie [przyp. JF]
[…]
KAPO to wyraz pochodzenia włoskiego, znaczy tyle co "głowa" albo "przywódca". Oznaczał najniższy szczebel hitlerowskiej drabiny służbowej. KAPO dobrowolnie bądź pod przymusem stawali się narzędziami hitlerowców. Siali terror, pozbawiali własności, narzucali niewolniczą pracę i przyczyniali się do śmierci więźniów.

Izrael stał się azylem dla wielu, którzy chcieli odbudować swoje stargane życie. W ich nowej ojczyźnie stopniowo zaczęły się pojawiać terminy KAPO i Judenrat. […] Dla ocalałych z Holocaustu nazwy te stały się przekleństwem.
[…]
System jest szatański ale zarazem genialnie skuteczny. W końcu to same ofiary będą ułatwiać własną zagładę. Hitlerowcy przydzielają wybranym Żydom stanowiska. Mają utrzymywać porządek w społeczności i stosować się do wymagań niemieckich okupantów. […] Większość z nich była wybierana na ślepo. To prawda, że ci wybrani mogli odmówić. Mogli odmówić, może przypłacili by to życiem, ale mogli odmówić. Ci, którzy woleli oddać życie niż postąpić wbrew swoim zasadom nie musieli przyjmować tego zajęcia.
[…]
Stłoczeni w gettach Żydzi łudzili się, że po raz pierwszy od stuleci uzyskują samorządność. [Z zapisków burmistrza Adama Czerniakowa wynika, potwierdzają to zresztą wszystkie inne żydowskie źródła, że w połowie roku 1941 warszawska autonomia żydowska przybrała pożądany przez żydowskich przywódców kształt. Mimo uciążliwości, ludność żydowska akceptowała zbudowaną dzięki współpracy z Niemcami żydowską autonomię. W niemal wszystkich żydowskich źródłach znajdujemy pochwałę izolacji od chrześcijan, czyli Polaków. Źródło] Tworzy się Judenrat - Rada Żydowska, wyznaczona przez hitlerowców, upoważniona do zarządzania życiem w gettach. Przywódcy żydowscy pełnią funkcje szefów Judenratów, a inni wyznaczeni funkcjonariusze tacy jak lekarze i brygadziści mimowolnie przyjmuj dana im władzę i egzekwują posłuszeństwo wobec nazistów. w rzeczywistości wielu z nich przygotowuje grunt pod swoją własną egzekucję. Później żydowscy policjanci przeprowadzą upiorną akcję deportacji do obozów zagłady.

Calek Perechodnik, żydowski policjant, pisze w swoim pamiętniku: problem jest bolesny dla nas wszystkich, ale każdy rozważa swoje możliwości. Odmówic Niemcom, sprzeciwić się im - to jest bunt. Do getta może wejść wojsko - uchowaj Boże. Wiele osób zapłaci za to życiem. Pierwsi będę straceni urzędnicy Judenratów i żydowska policja. W końcu musimy uznać wolę "Niemieckiego Boga".

Policjanci i wszyscy inni kolaboranci mieli doskonałe warunki. Mieli jedzenia tyle ile chcieli, mogli się poruszać bez ograniczeń. W będzińskim gettcie hitlerowcy bez wybierania wyznaczyli wszystkich członków miejscowej orkiestry na członków żydowskiej policji. Heniek Barenblatt - dyrygent orkiestry - nadal przewodził muzykom w ich nowym zadaniu. Wyznaczono go na szefa żydowskiej policji.
[…]
Przyznając pierwszorzedne przywileje tym, którzy piastowali urzedowe stanowiska Niemcy celowo tworzą w społeczności Żydowskiej dwie warstwy społeczne: rządzących i ich poddanych - resztę mieszkańców getta. W tej nowopowstałej hierarchii zachowanie człowieka na określonym stanowisku zależało od jego charakteru. Niektórzy ludzie w takich warunkach krzepną i trzymają się swoich zasad moralnych. Są i tacy, którzy po prostu stają się istotami, które zrobią wszystko by tylko przetrwać. Wszystko!

Gdy pogarszają się warunki życia w gettach powiększa się przepaść pomiędzy funkcyjnymi, a społecznością. Solidarność żydowska zostaje złamana. Oddani żydowscy policjanci podejmują swoje ostateczne zadanie.

Calek Perchodnik napisał w pamietniku: Policji żydowskiej dano rozkaz zebrania ludzi na placu. 2000 policjantów energicznie przystepuje do pracy. Każdy z nas błogosławi chwilę, w której wstąpił do policji. Nie musi bać się o siebie czy swoją rodzinę. Z pewnością będzie miał kieszenie pełne łapówek. oraz Komendant Ghetto-Polizei – Bernard Kronenberg jest zadowolony, bo osobiście rozmawiał z Kreishauptmannem; nadto uratował getto przed wysiedleniem, przy okazji napełnił sobie kieszenie, no i kilku porządnych ludzi, których nie lubił, wysłał do obozu.

Jeśli ktoś nie usłuchał ich rozkazów bili go.
[…]
Głodujący człowiek nie jest normalny. To trudno wyjaśnić ale człowiek taki jak ja, który ważył 37,5 kilograma kiedy zobaczył jedzenie walczył na śmierć i życie. A gdyby w tej walce o życie poprosili pana o zostanie KAPO? chwyciłbym tę ofertę ze wszystkich sił.
[…]
Eksterminacji, od przyjazdu do spopielenia, zasadniczo dokonują żydowscy robotnicy. Specjalne żydowskie komando czeka na przyjeżdżające pociągi i pędzi więźniów do sauny, gdzie żydowscy fryzjerzy obcinają im włosy, a żydowscy robotnicy sortują i układają ich skonfiskowany dobytek. Wreszcie transport jest gotowy do odesłania do komór gazowych, a robotnicy czekają na przyjazd nowego transportu. Na końcu inni żydowscy więźniowie - sonderkommando mają za zadanie usunięcie zwłok z komór gazowych i dostarczenie ich do pieców, gdzie szczątki są palone.
[…]
Ostatecznie machina śmierci pochłonie też obsługujących ją. A ich miejsce zajmą nowi. Członkowie sonderrkommando wiedzieli, że umrą, ale pracowali. Dalczego? Bo to była walka o przetrwanie. Jeśli będę się starał ze wszystkich sił może przeżyję. I miałem szczęście - przeżyłem. Ale wokół mnie zginęły miliony.

2/. Imperium Perskie

Na czele ogromnego państwa stał szach-in-szach, czyli Wielki Król, posiadający nieograniczony zakres władzy. Jego rządy sankcjonowała zresztą religia, bowiem wedle niej, król perski był ziemskim namiestnikiem najwyższego Boga-Stwórcy, Ahuramazdy. Jako taki, miał obowiązek bronić ludzkości przed złem, strzec ogólnoświatowego porządku, aby siły złego Arymana nie zdobyły władzy nad światem, gdyż to równałoby się unicestwieniu świata.

Imperium Achemenidów składało się z niewyobrażalnej liczby państewek, plemion i miast-państw, którym pozwolono zachować autonomię, pod warunkiem corocznego wpłacania na rzecz Wielkiego Króla daniny o stałej, wcześniej ustalonej wielkości (w zależności od możliwości finansowych danego regionu lub prowincji) i obietnicy dostarczania armii perskiej kontyngentów wojsk. Ażeby zarząd rozległym państwem stał się bardziej sprawny, władca perski wprowadził podział imperium na satrapie/prowincje, którymi zarządzali podlegli królowi namiestnicy, zwani satrapami (stpers. Khszatrapan - strażnik władzy). Ich zadaniem było nie tylko utrzymanie w posłuchu podległych sobie ziem czy pobieranie podatków, ale również i dbanie o wymiar sprawiedliwości, a w przypadku zawieruchy wojennej, zwerbowanie armii i wsparcie wojskowe swego monarchy. Ich rozległa władza była złem koniecznym, gdyż olbrzymie odległości pomiędzy dworem satrapy, a dworem władcy były ogromne. Władca nie miał możliwości natychmiastowego rozwiązywania bieżących problemów danej satrapii, toteż wolał pozostawić swym namiestnikom możliwość podejmowania swobodnej decyzji, a później, w zależności czy godziła w jego interesy czy też nie, zaakceptować ją, bądź odrzucić. Dbając o zachowanie porządku, monarcha perski ustanowił nad satrapami nadzór. Urzędnicy zwani "uszami i oczami króla" mieli za zadanie pilnowanie i korygowanie ewentualnej samowoli namiestników, dzięki czemu imperium mogło funkcjonować dość sprawnie. [Podobno, gdy satrapa nie spełniał oczekiwań władcy, ten obdzierał go po prostu ze skóry.]

3/. Imperium Rzymskie

Administracja rzymska właściwa dla państwa – miasta Rzymu charakteryzowała się brakiem zawodowych urzędników i stąd z trudem tworzyła formy zarządzania tak olbrzymim terytorium. Prowincjami zarządzali konsulowie. Pobór podatków objęli dzierżawcy podatkowi, których bezwzględność, a często i nieuczciwość doprowadzała do ruiny znaczną część drobnych i średnich chłopów – rolników. W czasie III i II wieku p.n.e. powstały wielkie własności ziemskie, latyfundia, kosztem tych drobnych rolników.

Opis samego mechanizmu

No więc co chwilę wchodzą nowe opłaty, daniny, zwiększany jest ZUS. Czy największe media wtedy protestują? Nie, protestują wtedy, gdy okazuje się, że same muszą coś zapłacić. I pojawiają się wymagania, bym ja ich w walce z tą opłatą wsparł. Gdy nakładana jest opłata, która mnie dotyczy – owe media nic z tym nie robią. Ale gdy nakładana jest opłata, która mnie nie dotyczy – to ja mam coś z tym robić? - K. Stanowski [https://twitter.com/K_Stanowski/status/1359430646972747783/photo/1]

4 tricki kanciarzy

Efekt autorytetu: Sprzedawca / Prezenter jest ładnie ubrany i przystojny co tworzy efekt aureoli. Na podstawie wyglądu ludzie odnoszą wrażenie, że zna się na rzeczy. Wykorzystuje efekt autorytetu. Ludzie wierzą w informacje podane przez kogoś kogo uważają za eksperta.

Efekt sztucznej rzadkości: Ludzie częściej podejmują nieracjonalne decyzje, jeśli wierzą, że ominie ich świetna okazja.

Chwilowe zawierzenie: Kiedy słyszysz jakieś stwierdzenie kora czołowa pomaga ci zdecydować czy zgadza się ono z tym co wiesz o świecie i czy jest to prawdziwe. Mózg musi najpierw uwierzyć w stwierdzenie żeby je zrozumieć.

Potem dopiero zaczyna to analizować i sprawdzać z tym co wiesz o świecie. Twój mózg uwierzy na chwilę prawie we wszystko.

Bezwładność impetu przyjemności: Oszuści pozwalają swoim ofiarom wygrać kilka pierwszych rund. Mózg zawsze szuka pozytywnego wzmocnienia. Kiedy wygrałeś pierwszą rundę brzuszno-przyśrodkowa kora przedczołowa (Ventromedial prefrontal cortex) otrzymała dawkę neuroprzekaźnika - dopaminy zapewniającej dobre samopoczucie i sprawiającej że chcesz graż dalej. Twój mózg powiązał te grę z przekaźnikiem przyjemności i chce go więcej.

Nowa koncepcja zjednoczenia ruchu wolnościowego

To było jakieś moje wystąpienie, zamieszczone na yutubowym kanale wRealu24. Yutub w pewnym momencjie wyciął cały ten kanał - i wystąpienie nie jest już dostępne [piszę to 2023.10.22].

Nie chcieli sprzedać leków w aptece, bo zabrakło mu trzech milimetrów

Pacjentowi, który przyszedł do apteki w Lublinie z wysoką gorączką, odmówiono zrealizowania recepty, bo ta była za wąska o 3 milimetry.

„Dostałem od lekarza receptę o 3 milimetry za wąską. W aptece nie chcieli mi jej zrealizować, tzn. chcieli, ale na 100 proc. Innymi słowy, realizację ubezpieczenia zapewnia tylko pasek papieru o sprecyzowanej przez Ministerstwo Zdrowia szerokości. Trzeba uważać” – powiedział Marcin S., który z wysoką gorączką poszedł z receptą do jednej z lubelskich aptek.

Pacjent poprosił o oświadczenie o odmowie realizacji recepty, ale farmaceutka odmówiła jednak wydania takiego dokumentu, tłumacząc, że nie ma takiego obowiązku.

Wtedy pan Marcin poprosił o rozmowę z kierownikiem apteki.

– Skończyło się na tym, że farmaceutka skontaktowała się z lekarką, która wystawiła receptę. Wszystko zostało załatwione na linii apteka–lekarz, bo lekarka obiecała dostarczyć receptę o prawidłowym rozmiarze. W moim przypadku wszystko skończyło się dobrze, ale nie gwarantuje to pomyślnego zakończenia sprawy w innych aptekach.

Nowe rozporządzenie ministra zdrowia, które obowiązuje od 18 kwietnia, określa minimalne wymiary papierowej recepty na leki refundowane to 200 mm na 90 mm.

Aptekę broni prezes samorządu aptekarskiego. Farmaceuta ma obowiązek zrealizować receptę spełniającą wymogi rozporządzenia. Nie może tego zrobić, jeżeli jest węższa nawet o trzy milimetry – tłumaczy Tomasz Barszcz, prezes Okręgowej Rady Aptekarskiej w Lublinie. – Gdyby farmaceuta zrealizował receptę o mniejszych niż wymagane wymiarach, wówczas NFZ miałby podstawy do cofnięcia refundacji. To oznaczałoby stratę finansową dla apteki.

[http://nczas.com/2018/05/18/choremu-nie-chcieli-sprzedac-lekow-w-aptece-zabraklo-mu-trzech-milimetrow/]

RODO

Wczoraj zaczęło obowiązywać

RODO ma za zadanie pozbawić nas, ludzi, jakiejkolwiek informacji o drugim człowieku. Oczywiście ICH to prawo nie dotyczy, mają o nas pełną informację, dla naszego dobra i bezpieczeństwa. Kara za nieprzestrzeganie tego prawa wynosi max. 20 milionów euro. A gdyby to było mało, to 4% wartości rocznego obrotu podpadniętej firmy. W wersji oficjalnej prawo to ma doskonale, a w każdym razie lepiej niż dotychczas, chronić nasze drogocenne dane osobowe.

Wiele osób na tym zarabia, dlatego jest tak dużo informacji popierających, ale prawda jest taka jak napisał internauta cytowany na początku. To narzędzie terroru państwowego - przepisy niejasne, życzeniowe i zależne od arbitralnej interpretacji. Dzięki nim będzie można wybrane firmy zabić lub trzymać w szachu, a wybranym firmom odpuszczać.

Jordan Peterson

Psycholog kliniczny z Kanady – Jordan Peterson – Wykładowca Uniwersytetu z Toronto w swoich dyskusjach i prelekcjach walczy z poprawnością polityczną, neomarksizmem, postmodernizmem i kolektywizmem pod wszelkimi jego postaciami.

jest to typowy przykład dyskusji pomiędzy odoba myślącą w schematach mitycznych i redukcjonistycznych (dziennikarka) i osoba myślącą w schematach myślenia systemowego, mnogościowego i życiowego (Peterson).

Z jednej strony widać jak mało intelektu wymaga i jak mało kosztuje formułowanie tez redukcjonistycznych i jak potężnego intelektu potrzeba i jak kosztowne jest formułowanie tez mnogościowych. Z drugiej zaś widać kunszt negocjacyjny Petersona, dziennikarka jest prymitywna jak większość jej kolegów i koleżanek.

Weto ludowe

Spadek inteligencji z pokolenia na pokolenie

Model Kübler'a-Ross'a

Dolomity !!!

Cena przewodnika ferrata/wspinanie zaczyna się od 280€

No cóż, powtórzę dokładnie to samo co zawsze mówię: "Można podwoić wielkość czcionki i dodać jeszcze kilka wykrzykników, ale to i tak nie odda tego co czuję gdy jestem (jesteśmy) w Dolomitach i z wywieszonym jęzorem ganiam(y) po tych przewspaniałych górach.". Dla mnie jest to najlepszy rodzaj wypoczynku.

Pojechaliśmy wielka 9-osobową ekipą: Niuńki, Wrońskiany, M&B&A i my.

Pełny opis Dolomity 2018

Liberty International Conference Krakow 2018

Ciekawe spojrzenie

Nie tylko PIS, ale wszędzie tam gdzie rządzą już chazarzy, jest to dla nich idealny system, bo jak się podziela na dwie grupy, i jedna nie rusza drugiej po wyborach, mogą pogrywać sobie z narodami w kulki. Jak się naród wkurzy na bandytów to ze zemsty wybierze złodziei, a jak złodzieje ich okradną to wybiorą sobie znów bandytów. Chazarowie podpatrzyli ten fenomen u dzieci, ze jak tata nakrzyczy to biegną do matki, a jak matka nakrzyczy to biegną do ojca. W ten sposób zachowają władzę na wieki. A to tylko dwie strony tego samego medalu. A jak któremuś zależy, albo pochodzi z układu, może przeskoczyć do tych drugich, i zostać ministrem nawet wbrew woli wyborców. Tak wiec nie tylko pis dąży do tego, ale każda partia, będzie dążyć, jak osiągnie taka możliwość, a Polacy goje, będą głosować jak na wyścigach konnych, głosować na tego kto prawdopodobnie wygra, bo głupi goj lubi wygrywać i być dumny ze zagłosował jak na wyścigach i wygrał, jego partia wygrała, a gdyby zagłosował na jakaś mała nowa partie czy ludzi bezpartyjnych, to wie ,ze nie wygra i nie zagłosuje. Żydzi to wiedza o gojach, wiec mogą sobie ustawiać tak wybory jak chcą. Polski goj zagłosuje zawsze na tego co najczęściej zobaczy w telewizji, a za prawdę uważa to co najczęściej mu mówili. Polski goj wie o tym , ale nie łączy tego ze swoim życiem. Tak wiec zrobią z polskiego goja to samo co z amerykańskiego goja. Później ustala próg wyborczy na 15 procent i po 50 milionów dotacji na wybory, i będą mieli władzę już na zawsze i to za pełna aprobata goja. I wszystko będzie zgodnie z prawem jak w Korei Północnej.

Recenzja & Odpowiedź

Lektura „59 kluczy do zrozumienia zagadki życia” wywołała szereg refleksji, co oznacza że tekst jest wartościowy, bo zmusza do zastanowienia i do przemyślanej odpowiedzi na postawione w nim tezy. Moje skromne uwagi będą dotyczyły głównie spraw, że tak powiem, „ideowych”, zasadniczych. Od razu na wstępie zaznaczę, że jestem mocno krytyczny w stosunku do Teorii Ewolucji Darwina zarówno w wersji klasycznej jak i neo, więc moje opinie zapewne nie spodobają się, ale cóż to za wymiana myśli pomiędzy zgadzającymi się stronami – dopiero starcie się dwóch przeciwstawnych postaw, poglądów wprowadza ożywczy ferment.

Napiszę kiedyś dłuższy tekst ale teraz z braku czasu będzie krótko. „Klucze …” odebrałem jako przedstawienie teorii ewolucji za pomocą nowszych, elegantszych pojęć z zakresu biocybernetyki, automatyki, teorii informacji i temu podobnych. Pod tą ładną przykrywką jest stara XIX powiastka beletrystyczna uchodząca nie wiem dlaczego za teorię naukową. Jak wiesz teoria naukowa powinna być:

1 – zgodna z obserwacjami, zjawiskami i z wynikami innych udowodnionych teorii,
2 – spójna wewnętrznie – nie ma sprzeczności pomiędzy wnioskami wynikającymi z teorii,
3 – wyjaśniająca możliwie szeroki zakres znanych faktów z dziedziny której dotyczy,
4 – przewidująca nowe fakty i umożliwiająca ich doświadczalne potwierdzenie,
5 – z możliwie minimalną ilością założeń – zgodnie z „brzytwą Ockhama”.

Żaden z tych punktów nie jest spełniony a w szczególności 4. Analiza w jednym z moich tekstów który ci przesłałem. www.salon24.pl/u/piko/707301,indoktrynacja-na-poziomie-nauk-biologicznych-ewolucjonizm-v-kreacjonizm-cz-i

No i zgodnie z Poperowskimi kanonami powinna być FALSYFIKOWALNA. Co to znaczy falsyfikowalna? Zacytuję prof. Kazimierza Jodkowskiego filozofa nauki:

„Falsyfikowalność teorii wymaga, by wykluczała ona jakieś możliwe zdarzenia, i to im więcej, tym lepiej, by była do pewnego stopnia sztywna, by się nie dawała łatwo adaptować do rozmaitych możliwych faktów. Teoria absolutnie sztywna zostanie bardzo szybko odrzucona po konfrontacji z faktami, teoria absolutnie miękka nie zostanie odrzucona nigdy. Pierwsze niebezpieczeństwo nie istnieje, na szczęście wszystkie teorie są do pewnego stopnia miękkie. Jednak drugie niebezpieczeństwo jest realne.

Historia nauki zna przypadki proponowania absolutnie miękkich, czyli niepodatnych na empiryczną krytykę teorii. Jak sprawdzić, co w danej teorii jest twardym elementem? Najlepiej testować teorię. Jak wiadomo, teorię testuje się wyprowadzając z niej konsekwencje i porównując je z obserwacjami lub eksperymentami. Żeby teorię poddać testowi, musi ona coś przewidywać.

Co przewiduje teoria ewolucji?

Philip Kitcher twierdzi, że niewiele, jeśli coś w ogóle:

Gdybyśmy wiedzieli wystarczająco dużo na temat sposobów, w jakie środowiska będą się zmieniały, gdybyśmy wiedzieli wystarczająco dużo o genetyce organizmów — nie tylko samych naczelnych, ale zwierząt i roślin, z którymi wchodzą we wzajemne oddziaływania — wówczas być może moglibyśmy przewidzieć przyszłą ewolucyjną drogę naczelnych. Ale założenie, że wiemy — albo powinniśmy — wiedzieć wystarczająco dużo, jest wyraźnie absurdalne […].

Kiedy [biologowie ewolucyjni] próbują rozwiązać problem, jak jakiś gatunek będzie ewoluował, prawie wszystko jest potencjalnie istotne. Mała środowiskowa zmiana może przenieść falę uderzeniową przez cały ekosystem, narzucając nieprzewidywalne wymogi badanemu gatunkowi. Ważne kwestie rozgałęziają się bez końca.

Dziwaczność tej sytuacji wzmaga się jeszcze bardziej, gdy uświadomimy sobie, że teoria ewolucji nie jest w stanie przewidywać przyszłości, gdyż wiemy za mało o obecnym stanie rzeczy. Jednak o przeszłych epokach, o tym, co było miliony lat temu, wiemy jeszcze mniej i nie przeszkadza to snuć uczonym szczegółowe scenariusze. Nieodparcie nasuwa się podejrzenie, że większa wiedza paraliżuje ewolucjonistów, natomiast swobodnie i z rozmachem przedstawiają swoje wizje, gdy nie są krępowani znanymi faktami, gdy są bardziej oderwani od empirii.

Różnica między przewidywaniem w przod i w tył polega na tym, że tego, co będzie, kompletnie nie znamy, natomiast to, co było, jest mniej lub bardziej znane. Retrodykcja, w której teoria ewolucji święci takie tryumfy, jest przewidywaniem po fakcie. Wyjaśnienia, jakich dostarcza teoria ewolucji, to wyjaśnienia po fakcie."

Dalej są fajne przykłady pokazujące jak zapędzano ewolucjonistów w „kozi róg”.

Zacząłem pisać tekst zestawiający Teorię Ewolucji Darwina z psychoanalizą Freuda i ekonomią Marksa. Teorie te mają wspólny mianownik – nie są falsyfikowalne.

Wracając do książki – jest to bardzo dobrze i przystępnie przedstawiona dosyć szczegółowa wiedza z zakresu biologii. Natomiast wątek rozwiązania zagadki „jak to się porobiło” nie trafia do mnie (podkreślam do mnie). Również użycie pojęć z dziedzin o których wspomniałem nie rozjaśniło mi niczego. Dla mnie istotne są fakty w postaci wyników badań naukowych, a tu teoria ewolucji nie ma zastosowania. Biolodzy molekularni badają projekt a nie bawią się przypadkiem. Jak zbiorę, to Ci podeślę cytaty z wypowiedzi kilkunastu noblistów, z biologii, chemii, fizyki, matematyki, astronomii w których wykluczają przypadek jako sprawcę życia.

Dzięki za uwagi

Poskutkowały one dodaniem do wstępu dwóch akapitów:

[begin]
Naukę rozumiem jako całokształt działań mających na celu zrozumienie rzeczywistości. Do najważniejszych zadań nauki należy zatem konstruowanie modeli poznawczych i, w przypadkach w których jest to możliwe, konstruowanie modeli przewidywawczych, służących do przewidywania przyszłych zdarzeń (przewidywanie dokładne) lub trendów (przewidywanie szacunkowe). Według Fizyki Życia całkowite i bardzo dokładne przewidywanie przyszłości nie jest możliwe. Życie jest bowiem w znacznej mierze oparte na matematycznej teorii gier, statystyce i zjawiskach nieliniowych. Dlatego modele przewidywawcze Fizyki Życia przypominają modele tworzone przez meteorologów do przewidywania pogody.

Fizyka Życia, nie twierdzi również, że życie powstało przypadkiem. Życie jest wynikiem takich a nie innych właściwości cząstek chemicznych, które to właściwości, na zasadzie samowzbudnej, wygenerowały proces ewolucji biologicznej, który zwrotnie zaczął zmieniać te cząstki i ich właściwości, tworząc z nich coraz to bardziej skomplikowane systemy. Od samego początku celem głównym tych systemów była absorbcja zasobów zewnętrznych w celu zbudowania się i powielenia. Od pewnego momentu systemy te zostały uznane przez nas ludzi za obiekty żywe. W procesie naprzemiennej interakcji proces ewolucji biologicznej zmieniał kolejne pokolenia tych obiektów, a obiekty zmieniały ten proces. Zarówno obiekty jak i proces stawały się coraz bardziej skomplikowane. Obiekty należące do niektórych grup tych obiektów, zwanych przez nas gatunkami, stały się w naszym ludzkim pojmowaniu obiektami doskonałymi. Czy ta doskonałość jest dziełem przypadku? Tak, ale nie przypadku pojedynczego, lecz niewyobrażalnej liczby przypadkowych zmian, z których mechanizm ewolucji biologicznej, zwany zapadką ewolucyjną, wybierał tylko te korzystne. Doskonałość, z którą mamy obecnie do czynienia jest kilkumiliardoletnim nawarstwieniem się tych korzystnych zmian.
[end]

Problemem jest zapewne to, że ty jak czytasz o życiu to wszystko od razu przykładasz do swoich poglądów w tym zakresie. I z definicji odrzucasz to co do tego poglądu nie pasuje.

"Życie nie powstało przypadkiem" - jest to intuicyjnie poprawny dogmamat, ale intuicyjnie. Mnie też on męczył aż do momentu zrozumienia mechanizmu ewolucji biologicznej, który nazwałem zapadką ewolucyjną. Mechanizm ten skumulował miliardy korzystnych przypadków, w wyniku których jesteśmy my.

"Nauka musi przewidywać" - nie musi. To kolejny dogmat zwany myśleniem redukcjonistycznym. Zauważ, że nikt nie potrafi przewidzieć kto zostanie mistrzem świata w przyszłym turnieju. Przewidzieć to zresztą złe słowo bo jeśli w turnieju bedzie grało 40 drużyn to wystarczy zaledwie 40 jasnowidzów i jeden z nich na pewno przewidzi ze 100% dokładnością :). W rzeczywistości istnieje cała gama zjawiski nieprzewidywalnych, którymi zajmują sie np. meteorologia i matematyczna teoria gier. One odpowiadają niedokładnie bo nie ma takich komputerów (i nie będzie), które mogłyby przetworzyć konieczne do dokładnej odpowiedzi dane, co więcej nie jesteśmy w stanie nawet tych danych rzetelnie zebrać:
Bariera przetwarzania informacji
Bariera obiektywnej obserwacji.

Meteorologia daje jednak w jakimś tam stopniu przybliżone zmiany pogody, natomiast mtg zdecydowanie nie potrafi odpowiedzieć na pytanie "Który z dwóch mistrzów dziś wygra?"> Mówi natomiast co trzeba robić by podnieść prawdopodobieństwo wygranej.

Co do autorytetów, to niestety je olewam. Raz bo po jednej i drugiej stronie jest ich mniej wiecej tyle samo, dwa po tym jak autorytety zobaczyły na własne oczy doświadczenie Galileusza jak zrzucił dwie kule i jednocześnie uderzyły o bruk i nie uwierzyły w to co widziały - tak były przywiazane do swoich przekonań. I trzy: obliczenia Hoyle'a choć poprawne to zostały zrobione "nie dla tego zagadnienia" - chłop rozwiazał nie to zadanie co trzeba. I po cztery: mówić "niemożliwe", "to nie tak" bez podawania własnego alternatywnego modelu poznawczego - każdy potrafi.

Wielka szkoda, że zupełnie nie przemówiły do ciebie moje opisy z innych dziedzin poza tymi znanymi biologii, z którymi w zasadzie się nie dyskutuje. Ale z pozostałymi poruszonymi przeze mnie zagadnieniami z innych dziedzin też się nie dyskutuje - one też sa oczywiste. Szkoda bo celem tej książki jest by czytelnik właśnie się na nich skupił, je poznał i w oparciu o nie zbudował sobie aparat pojęciowy do stworzenia modelu poznawczego takiego, jaki mniej więcej ja mam w głowie. Czyli jak na razie "palę na panewce".

Zadam ci na koniec jedno dość proste pytanie: Czy uważasz, że na ukształtowanie człowieka z zarodka mają wpływ jakieś inne czynniki, niż te które są obecnie znane? Generalnie chodzi mi o czynniki sprawcze zwane popularnie siłami nadprzyrodzonymi?

A i na koniec goraco polecam przeczytanie książeczki Ernest'a Zebrowskiego "Niespokojna planeta" - w bardzo przystępny sposób wprowadza on do aparatu pojęciowego i matematycznego służącego do analizy zbiorowisk, w których zachodzą procesy nieliniowe.

Somehow?

Jack Szostak: The Origin of Cellular Life on Earth

And somehow, and this is the question that my lab has really been focused on, somehow all of these molecules come together and assemble into larger structures that look and act like cells that can grow and divide.

Czy warto być uczciwym wobec…

Wygrywając z Amerykanami, Polacy zakwalifikowali się do finału MŚ w siatkówkę. Nie obejrzałem tego meczu, bo nie miałem ochoty na negatywne emocje, a nasi komentatorzy (polsat) byli defetystami. Nie lubię stylu "włażenia w cztery litery", który stosowany jest przez komentatorów głównie do potencjalnych faworytów. "Och jak ci Amerykanie świetnie grają! Och i Ach!". No i skutecznie mnie zniechęcili…

Na trawie pierwszy przymrozek…

Danusia za chwilę biegnie maraton… Potem impreza imieninowa, a w domu trzy koty…

Budzę się o 5.00 i przeglądam fejsa na telefonie i tam jeden wpis zmienia moje plany. Nie będę pisał o mechanizmach politycznych, napiszę o iterowanym dylemacie współpracy rozgrywanym w grupie.

Ponieważ pytanie to zadał Paweł - nauczyciel matematyki - to nie mogłem nie odpowiedzieć. Tym bardziej, że od lat noszę się z opracowaniem materiału dydaktycznego poświęconego iterowanemu dylematowi aresztowanych rozgrywanemu w grupie.

Odpowiedzi na pytanie Pawła w stylu "Oczywiście, że nie warto. Tylko frajerzy tak robią." lub "Dane dobro zawsze wraca do dającego." to przykłady myślenia redukcjonistycznego, które w największym skrócie polega na poszukiwaniu jednej prostej reguły, która wszystko ma wytłumaczyć lub rozwiązać. Myślenie to, choć powszechne, jednak słabo sprawdza się w sytuacjach życiowych.

W Ewangelii wg Św. Mateusza czytamy: Jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi (Mt 5,39). I oczywiście większość z nas interpretuje to zdanie w sposób redukcjonistyczny. Na przykład jak bloger:

Chyba wszyscy na pamięć znamy słowa Jezusa o nadstawianiu drugiego policzka. Są one jednymi z najbardziej znanych i zarazem jednymi z wzbudzających najwięcej kontrowersji i nieporozumień cytatów z Ewangelii. Wiele osób, traktując je bardzo dosłownie, zniechęciło się do Kościoła, uznając, że jest on dla frajerów i „ofiar losu”. Ktoś nas bije, oszukuje, wykorzystuje — no to pozwólmy mu na to i jeszcze zachęćmy by dalej to robił. Przecież to głupota, to stoi w sprzeczności z elementarnym poczuciem sprawiedliwości, ja mam swoją godność, chrześcijaństwo jest zbyt radykalne jak dla mnie myślimy sobie. Z drugiej strony niektórzy katolicy, także biorąc sobie do serca słowa Jezusa, przyjmują postawę całkowicie odmienną i w dobrej wierze pozwalają na krzywdzenie siebie, godzą się na zło. Wydaje mi się, że Chrystus ucząc nas nadstawiania drugiego policzka, pragnął przekazać nam zupełnie co innego, chciał nauczyć nas miłości nie cofającej się nawet przed największymi poświęceniami, miłości nie tylko do bliskich nam osób ale i do nieprzyjaciół. Ale zarazem miłości dojrzałej a nie naiwnej.

W ostatnich zdaniach bloger interpretuje słowa Ewangelii na swój sposób. Oczywiście, każdy z nas, podobnie jak i on, ma z tym słynnym ewangelicznym wersem sporo kłopotu. Warto jednak zwrócić uwagę na to, że Chrystus mówi "nadstaw mu i drugi", a nie mówi "daj mu się lać bez końca po obu", ani też "pozwól mu na obcięcie ci ręki".

Czy myśl Jezusa można przeanalizować naukowo? Okazuje się, że jak najbardziej. Choć nauka zwykle kojarzy nam się z postawą antyreligijną, to jednak okazuje się, że niektóre dyscypliny naukowe zajmują się podobnymi zagadnieniami. Jednak jak do tej pory w kwestii "nadstawiania drugiego policzka" nie zajęły jasnego stanowiska. Spróbujmy zatem to zrobić, może się uda.

Badając naukowo szeroko rozumiany temat życia, prędzej czy później natrafiamy na matematyczną teorię gier, nieco później na jedno z kluczowych jej zagadnień - dylemat aresztowanych. A jeśli jesteśmy na prawdę mocno zmotywowani i chcemy temat gruntownie zgłębić to w końcu dochodzimy do iterowanego dylematu aresztowanych. Jeszcze dalej, jeśli nie zadowolimy się wyłącznie zrozumieniem tego o co w nim chodzi, lecz zaczniemy go badać przy wykorzystaniu analizy wrażliwości, dojdziemy do arcyciekawego wniosku: Jeśli rozpoznajemy drugą osobę pod kątem tego czy nadaje się ona do współpracy to Chrystus miał rację.

Dylemat aresztowanych,
jest kluczowym modelem poznawczym w matematycznej teorii gier. Wyobraźmy sobie, że aresztowano Jana i Ewę podejrzanych o udział w przestępstwie, zagrożonym karą 10 lat pozbawienia wolności. Jednak by wystąpić o taki wymiar kary prokurator nie ma dostatecznych dowodów. Może jednak każdą z tych osób skazać, jeśli druga złoży fałszywe zeznanie obciążające. Składa zatem Ewie (i Janowi) następującą propozycję: Ewo (Janie) zeznaj fałszywie przeciwko Janowi (Ewie), to puszczę cię wolno, jeśli nie zeznasz to posadzę ciebie dwa lata, paragraf się znajdzie.

W zależności od tego co każdy z nich zrobi efekt końcowy może być następujący:

1. jeśli zachowają się lojalnie wobec siebie i będą milczeć, można ich będzie skazać tylko na dwa lata więzienia za jakieś mniejsze występki.
   Bilanse: Jana=-2, Ewy=-2, Jana i Ewy jako Grupy=-4;
   
   
2. oboje mogą złożyć fałszywe zeznanie, każdy z nich będzie obciążać drugiego; wtedy co prawda nie dostaną maksymalnej kary, ale oboje otrzymają wyroki po 5 lat.
   Bilanse: Jana=-5, Ewy=-5, Jana i Ewy jako Grupy=-10;
   
   
3. natomiast gdy jedna osoba złoży fałszywe zeznanie przeciwko drugiej natomiast druga nie, wówczas druga osoba zostanie skazana na 10 lat odsiadki, natomiast pierwsza wyjdzie na wolność.
   Bilanse: Jana=0, Ewy=-10, Jana i Ewy jako Grupy=-10; (lub odwrotnie: Jana=-10, Ewy=0;)
   
   

Rozprawy obu aresztowanych są niejawne i żaden z nich nie wie, co zrobi ten drugi: czy zezna, czy też nie. Dylemat polega na tym, co gracz ma zrobić? Wyobraźmy sobie siebie na miejscu jednego z nich: najlepsza sytuacja dla mnie zachodzi, gdy ja go obciążę, a on mnie nie. Jednak nie jestem głupi i wiem, że tamten też to wie. Co zatem zrobić? Nie obciążać się nie opłaca, bo a nóż tamten mnie obciąży – i wtedy trafiam do więzienia na 10 lat. Bezpiecznie jest go obciążyć, bo jest szansa, co prawda mała, że tamten akurat mnie nie obciąży i wtedy zostanę puszczony wolno. Dylemat pogłębia się, gdy aresztanci przebywają w tej samej celi i mogą się dogadać. Oczywiście ustalą, że nie będą się nawzajem oskarżać, ale jakież katusze będą przeżywali podczas swojej rozprawy! Oszukać czy nie oszukać? Oszuka czy nie oszuka?

Dylemat aresztowanych jest świetną ilustracją tego, że:

• wynik gry nie zależy wyłącznie od akcji pojedynczego gracza, lecz i od tego, jaki ruch wykona jego przeciwnik,
• by grupa osiągała maksymalne korzyści, wszyscy jej członkowie muszą przestrzegać ustalonych umów,
• maksymalny zysk osobisty osiąga ten, kto nie dotrzymuje ustalonych umów, podczas gdy pozostali lojalnie ich przestrzegają,
• informacja (w postaci podjętej decyzji) steruje światem materialnym (konkretny wymiar kary).

Iterowany dylemat aresztowanych
polega na ciągłym rozgrywaniu dylematu aresztowanych. Ci sami gracze rozgrywają go wielokrotnie ze sobą. Decyzję o tym co mają zrobić (czy fałszywe oskarżyć przeciwnika czy nie) w rozgrywanej rundzie opracowują na podstawie informacji o tym co zrobił przeciwnik we wcześniejszych rundach.

Zagadnieniem tym w 1984 roku zajął się Robert Axelrod (1943-), amerykański politolog i matematyk, autor książki „Ewolucja współpracy”. Zaproponował on zorganizowanie turnieju, w którym w sposób ciągły rozgrywano by dylemat aresztowanych, kumulując wyniki uzyskiwane przez każdą ze stron. Wprowadzenie tej iteracyjności jest dość abstrakcyjne, bo jakiż sens ma stawianie oskarżonym raz za razem tej samej propozycji i przyglądanie się, jaki łączny wyrok sobie nawzajem fundują? Gdyby jednak nie chodziło o wyrok, lecz, na przykład, o pieniądze lub punkty przetrwania, zagadnienie miałoby jak najbardziej życiowy charakter. Turniej oczywiście rozegrano, a obserwacje okazały się nader ciekawe.

Zadaniem zaproszonych z całego świata naukowców było opracowanie w postaci podprogramów komputerowych najskuteczniejszych strategii rozgrywania tej gry. Strategię należy rozumieć dokładnie tak, jak została zdefiniowana: realizujący ją podprogram musi wyznaczyć akcję, którą ma wykonać gracz w bieżącej rundzie. W pierwszym kroku rozgrywki komputer prosił strategię gracza A o podanie akcji: „Co robisz? Zeznajesz czy nie?”, jednocześnie to samo pytanie zadawał strategii gracza B. Na podstawie udzielonych odpowiedzi odczytywał z tabelki wyroki i dodawał je do kont poszczególnych graczy. W każdym kroku obie strategie udzielały odpowiedzi, nie wiedząc, jaką akcję w tej rundzie podjęła strategia konkurencyjna, natomiast obu strategiom znane były wszystkie ruchy zrealizowane w poprzednich rundach oraz wszelkie informacje pochodzące z dotychczas przeprowadzonych rozgrywek pomiędzy innymi strategiami.

Kolejne rundy przebiegały dokładnie według tego samego scenariusza: strategie niezależnie od siebie udzielały odpowiedzi i na ich podstawie z tabeli wypłat odczytywane były wyroki i ponownie dodawane do kont graczy. Gra toczyła się, aż w pewnym losowym momencie ją kończono. Za zwycięską uważana była ta strategia, która uzyskała najmniejszy łączny wyrok.

Do turnieju zgłoszono następujące strategie:

Turniej wygrała strategia nazwana przyjazny wet za wet. Zasada jej działania była dość prosta: w pierwszym kroku nigdy nie oskarżała fałszywie, a w następnych robiła dokładnie to samo co jej przeciwniczka w rundzie poprzedniej. Ciekawostką jest, że porównujący ją z innymi strategiami matematycy przypisali jej pewne ludzkie cechy, podając przy okazji bardzo ścisłe, matematyczne ich definicje:

Jak już wiemy turniej wygrał przyjazny wet za wet. Wracając do słów Chrystusa zauważamy jednak, że strategia ta nie nadstawia drugiego policzka. Wręcz przeciwnie, gdy ktoś ją uderzy ta od razu zwrotnie uderza w następnej rundzie. Czy Chrystus przesadził? Otóż okazuje się, że wcale nie. To naukowcy rozgrywający turniej spoczęli na laurach i nie przebadali tematu do końca. Zresztą trudno ich winić, bowiem analiza wrażliwości jako metoda naukowa i dziś nie jest popularna, a 30 lat temu tym bardziej mało kto o niej słyszał.

Analiza wrażliwości
jest znana w ekonomii i naukach technicznych. Polega ona na badaniu zachowania modelu dowolnego systemu spowodowanego:

• zmianą warunków początkowych,
• zmianą parametrów systemu,
• zmianą struktury systemu,
• zmianą warunków zewnętrznych,
• wpływem zaburzenia.

Szczególnie ważne jest badanie wpływu tak zwanych zaburzeń, czyli zmian z pozoru nieistotnych, rzadko występujących lub wręcz nieprzewidywalnych.

Nietrudno jest sobie wyobrazić grę dwóch strategii przyjazny wet za wet. Obie w pierwszym ruchu nie oszukują i każda z nich otrzymuje najniższy wymiar kary - 2 lata, później obie robią dokładnie to co zrobił przeciwnik w rundzie poprzedniej, czyli również nie oszukują. I tak za każdym razem dodawane są do ich kont koleje 2 letnie wyroki. Dla przykładu, jeśli grają ze sobą dwie strategie przyjazny wet za wet to po 5 rundach każda z nich ma na swoim koncie po 10 punktów. Sumarycznie jest to wyrok najmniejszy z możliwych. Bo gdy zagrają ze sobą dajmy na to: przyjazny wet za wet z nieprzyjaznym wetem za wet to po pięciu rundach ten pierwszy będzie miał 30 (lat do odsiedzenia), a ten drugi 20.

Najlepszy wynik osiągną również i inne pary, na przykład: przyjazny wet za wet z przyjaznym pawłowem oraz przyjazny wet za wet z naiwnym siewcą pokoju. Jak nietrudno zauważyć wynik ten można osiągnąć wyłącznie wtedy, gdy cały czas obie strony nie oszukują, jakiekolwiek oszustwo, nawet jednorazowe, z dowolnej strony zawsze skutkuje gorszym wynikiem dla obu stron.

Przeanalizujmy teraz grę dwóch przyjaznych wetów za wet przy użyciu analizy wrażliwości. Wprowadźmy do ich gry zaburzenie. Wyobraźmy sobie, że w drugiej rundzie jedna ze strategii nagle, z niewiadomych przyczyn, oszukała. Taka jest istota zaburzenia - dzieje się coś czego wytłumaczyć się nie da, czego przyczyny nie znamy, to coś ma jednak wpływ na wynik. Wypłaty w kolejnych rundach układają się tak: (pierwsza strategia dostaje 2, druga dostaje 2) w drugiej rundzie pierwsza strategia z niewiadomych przyczyn oszukuje i od tego momentu wypłaty wynoszą (0,10), a potem (10,0), (0,10) i w piątej rundzie (10,0). Co daje łączny wynik 22 dla pierwszej strategii i 22 dla drugiej. A więc wynik zdecydowanie gorszy od najlepszego, który jak pamiętamy, po 5 rundach, wynosił (10,10)

Jak zatem widać gra dwóch najlepszych taktyk nie jest odporna na przypadkowe zaburzenie. Co zatem proponuje Chrystus? Jeśli ktoś fałszywie cię oskarży nie traktuj tego jako przejawu złej woli - nadstaw drugi policzek i sprawdź czy przypadkiem nie zrobił tego przez pomyłkę. Jeśli oberwiesz po raz drugi - to w tym momencie będzie to dla ciebie jasny sygnał, że to nie był żaden przypadek, lecz że masz do czynienia z egoistą, który dba wyłącznie o swój interes i to na dodatek twoim kosztem. Jeśli jednak nie nadstawisz drugiego policzka to przypadkowe zaburzenie sprawi, że obaj stracicie.

Przejdźmy teraz do kolejnej gry, która powinna zainteresować każdego nauczyciela: matematyki (ze względu na matematyczną teorią gier), biologii (zachowania społeczne obiektów żywych) i WOS (wiedzę o społeczeństwie). Grę tę można rozegrać na lekcji każdego z wymienionych przedmiotów, dzieci nieźle się będą bawiły, przy okazji będą mogły wyciągnąć ważne dla siebie wnioski, a nauczyciel w interesujący sposób przekaże swoim podopiecznym ogrom, mało znanej, wszak bardzo ważnej wiedzy.

Iterowany dylemat życia w grupie
jest rozbudowaną wersją iterowanego dylematu aresztowanych. Polega na tym, że gra kilkunastu graczy. Na sygnał prowadzącego uczestnicy losowo dobierają się w pary i podejmują decyzje o tym co zrobić. Następnie sprawdzają w tabeli wypłat, ile punktów zyskali i dopisują je do swojego konta. W grze tej można wykorzystać klasyczną tabelę wypłat:

Tabela ta jest jednak dość trudna w interpretacji - wygrywa ten kto dostaje najniższy łączny wyrok. Wydaje się, że ze względów dydaktycznych ciekawszą będzie inna tabela - "Jak to w życiu". Tutaj gracze nie oskarżają się wzajemnie, lecz albo deklarują chęć współpracy z drugim graczem albo chęć okradzenia go. Jeśli złodziej trafi na złodzieja to razem tracą po trzy punkty, jeśli złodziej trafi na chętnego do współpracy to przejmuje jego 50 punktów - dochodzi do klasycznej kradzieży: to co zyskuje jeden, traci drugi. Jeśli okradany nie ma 50 punktów to zabierane mu są wszystkie, które posiada, a on sam wypada z gry. Natomiast para, w której obaj gracze wykażą się chęcią współpracy "wypracowuje" dla każdego po 10 punktów. Tabela ta wygląda w sposób następujący:

Każdy z graczy na początku gry ma na swoim koncie 250 punktów. Przy takiej punktacji nauczycielowi łatwiej jest grę uwiarygodnić, ponieważ jak głosi jej nazwa bardziej odpowiada warunkom spotykanym w życiu. Co więcej, łatwiej jest również postawić jasny cel: wygrywa ten kto zgromadzi więcej punktów. A same punkty można po prostu porównać do pieniędzy - wygra ten kto będzie bogatszy.

Gdy kilka laty temu, na jakimś szkoleniu, sam grałem w tę grę, zabawa zaiste była przednia, a wnioski same wchodziły do głowy. Grę tę można dodatkowo urozmaicić i rozegrać ją w środowisku małej wioski, gdzie każdy każdego zna i każdy wie jak dany gracz zagrał w poprzednich rundach. Albo rozegrać w anonimowym wielkim mieście, gdzie w każdej z rund absolutnie nic o przeciwniku nie wiemy. Ciekawym urozmaiceniem może być wprowadzenie reguły, że aktualny stan konta każdego gracza jest znany i można odmówić rozegrania rundy skutkujący tym, że ten kto odmawia traci 1 punkt, a ten komu odmówiono ani nic nie traci, ani nic nie zyskuje.

Oczywiście by osiągnąć cel dydaktyczny, czyli po prostu by przekazać swoim podopiecznym wartościową wiedzę, która im się przyda w dalszym życiu należy po grze dokładnie omówić jej przebieg. W pierwszym rzędzie chodzi o metody (zwane inaczej taktykami), które podpowiadały im jak zagrać w danym spotkaniu z danym graczem. Niewątpliwie najwięcej w tym temacie będą mieli do powiedzenia zwycięzcy. Ale i ci którzy zgromadzą najmniej punktów prawdopodobnie też opowiedzą o ciekawej sytuacji jaką jest przymus współpracy. Gdy bowiem spotyka się dwóch graczy, a każdy z nich ma na koncie mniej niż 10 punktów to obopólna współpraca jest najkorzystniejszym ruchem. Na koniec zajęć można polecić obejrzenie filmu "Piekło na Pacyfiku", który opowiada o tym jak dwaj śmiertelni wrogowie znalazłszy się na bezludnej wyspie, po okresie bijatyk zaczynają żyć w pokoju. I chociaż trudno powiedzieć, że ich relacje są przyjacielskie to w końcu udaje im się porozumieć na tyle, że są wspólnie budują tratwę i podczas nawałnicy, wspierając się nawzajem, przepływają na większą wyspę, gdzie… ich dalsza historia wkracza już w kolejne, arcyciekawe zagadnienie zwane cyklem społecznym.

Myślę, że każdy kto zagra w dylemat życia w grupie, będzie dokładnie wiedział, że na pytanie Pawła nie ma jednej prostej odpowiedzi.

Prezentowane zagadnienia należą do Fizyki Życia - działu nauki, łączącego różne dyscypliny naukowe, którego celem jest wyjaśnianie problematyki życia i wzajemnych interakcji pomiędzy obiektami żywymi.

Evolution 2.0

Moje refleksje na temat książki kreacjonisty Perry'ego Marschall'a "Evolution 2.0"

I didn't want to read "Evolution 2.0" before I came back from hiking on pilgrimage trails of Fatima and Santiago de Compostella. However the book arrived before I left and I decided to take it with me. I was aware that never before I managed to read a book on such journeys.

It is a great book but the author is greater. The book also proovs that the sience devoted to life is still (in 2015) "in bushes". I like very much Perry's attitude to the quest. It is very similar to mine. I also ask simple questions and look for the consistent answers.

Did you notice that in all books devoted to the widely understood evolution there is not its consistent and understandable… definition. Darwinists take it for granted - it is simple - everyone should understand. The same refers the starting point of life. As you noticed R. Dawkins said that very begginining of life occured by "a happy chemical accident" and I noticed that according to J. Szostak it happend "somehow". I agree, this kind of explanation are unacceptable in science.

I started my quest for understanding life from completely opposite side than you do, although I am also a software engineer. But my bacground comes not from building speakers but from missiles guiding issues. I am post graduate of Faculty of Power and Aeronautical Engineering, Department of Applied Mechanics. I learned there that nothing happens "somehow" or by "happy accidents". More everything should not only have its cause but have initiators, constructors and destructors. And that life should have such causative factors which trigger a proces which has natural tendency to produce living objects. This process should produce this objects generally in an asymptotically stable way what means that disturbances cannot perturb it or at least in a stable way.

After graduating I worked as biocybernetist in the Warsaw Institute of Sport. In my 30ies I started my own software business. In my 40 I came to the conclusion that "I have understood" and started to write a book. Doing this I came up to the conclusion that there were a lot of things I didn’t understood. But in writing I used a simple method: I asked simple questions and searched for the logical, consistent and understandable, at least to myself, answers. Finally I build a model of emergence of life in terrestrial conditions. This model does not contradict the issues mentioned in "Evolution 2.0".

Perry was drawn into information theory and by this he started his quest. I started from economy or to be more precise resources science. I prefer this name because economy is too much political.

Resource sciences plus systems theory, stability theory, game theory and cybernetics. Apart this scientific disciplines the most important was awareness that people send a lot of false messages and that scientist do the same.

I was very sceptical that even 150 after Darwin published his opus magnum no one have provided a clear definition of evolution. I have read Dawkins' brilliant (yes he writes very well and he introduced me into game theory applied in biology) "Selfish gene" and I found his description of the origin of life, diplomatically speaking - poor. He didn't convince me. I read also works of Tibor Ganti (The Principles of Life), Edward O. Wilson ("Sociobiology" and more…), Robert Wright ("Nonzero"), Marian Mazur (majority of his works), Aleksandr Liapunov, Ernest Zebrowski ("Perils of a Restless Planet: Scientific Perspectives on Natural Disasters" good introduction to the Multitudinal thinking) and many more.

I published my "The Physics of Life" in 2009 precisely 150 after Darwin and precisely when I was 50 years old. I presented there my theory how life might have emerged. Advertising this book I saw some brand new things for me:

1. For people it seems something strange because it presents, systematically and with a lot of details a lot of knowledge from different scientific disciplines. People are not able to analise reality by the wide spectrum of quite all scientific disciplines. They look for a simple formula for life and when it happend that the explanation is long and require some intellectual effort they do not take it under consideration or simply reject it. Later it turned out that this phenomenon is known in science: curse of knowledge
2. The readers approach the knowledge by their (learned & cultural) biases. If what I am writing of fits to it they accept, if not they reject.
3. There is some kind of innate obstruction to what I am talking about: believers reject it because I do not prove the direct influence of divine being, non-believers reject it because I underline the importance of faith on the evolutionary success of social groups.
4. It is written in Polish so the number of aware readers is limited.
5. Polish audience underestimate Polish authors it prefer to blindly trust Anglo-Saxsons, nowadays mainly Americans.

I didn't give up and all the time, in my spare time, I was developping "The Physics of Life".

My attitude to the research.

• All the time I try to by curious as a child
• I try to explain events using known scientific knowledge, being aware that it is so wast and immense that there is not a man who can possess, understand and apply it all
• I try not to be guided by biases, for example such as "God created life", "The genetic code is so complicated that it have to be designed by…", "The Hoyle's calculation totally negates the concept of spontaneous emmergence of life", etc.

The influence of the way of thinking.

I saw that different people think differently. The majority think in reductionist way - they look for a simple formula which explains phenomenon. Some think in a systemic way they look for cybernetics-like models with positive and negative feedbacks. A few people are able to analyze reality by game theory where there are not simple answers, there are not precise answers at all, where only answers are given as areas of more probable occurrences. I introduced three ways of thinking: reductionist, systemic and game theory. I wasn't the first one, Joel de Rosnay have already introduced this issues in his The Macroscope [http://pcp.vub.ac.be/MACRBOOK.html]. The book of your compatriot Thomas Elpel "Roadmap to reality" initiated my more deep investigation in this area. And I created the diagram of The Absolute Thinking – different to Elpel's hierarchy of worldview.

Why I am writing about this? Our background, our cultural basis of understanding is crucial if one wants to understand life.

My attitude toward science and scientists

Top down - from "optimization of absorbtion" the emmergence of life

My attitude to "Evolution 2.0"

5 lekcji Mari Skłodowskiej-Curie

Artykuł Hanny Samson o tym czego możemy się nauczyć od tej wybitnej Polki, i to nie tylko w sferze nauki, ale przede wszystkim wolności własnej, uporu i konsekwencji.

Często słucham opowieści o tym, że się nie da. Coś by się chciało, ale brak możliwości, pieniędzy, wsparcia, poczucia własnej wartości… Pławimy się w tych brakach, jakby były bardziej realne niż to, co jest. Nie żyjemy, jak chcemy, bo nie mamy warunków, za to mamy żale, skargi, pretensje. A gdyby tak popatrzeć na Marię Skłodowską-Curie? Tak, wiem, była genialna, a to rzadkość. Ale poza tym była po prostu kobietą, która żyła w niełatwych czasach.

Weźmy taki fakt z jej życiorysu. Maria pragnęła studiować, co w tamtych czasach nie było wcale oczywiste, bo kobiet nie przyjmowano na uniwersytety, mogły wstąpić tylko na Sorbonę. Rodziny nie było stać na taki wydatek, ale ona nie zamierzała rezygnować. Razem ze starszą siostrą, która chciała zostać lekarką, stworzyły więc plan działania. Najpierw Bronka wyjedzie do Paryża, Maria podejmie pracę jako guwernantka w Warszawie i będzie wysyłać siostrze pieniądze. Gdy Bronka skończy studia i urządzi się w Paryżu, Maria przyjedzie do Francji, a Bronka będzie jej pomagać. Jako 18-latka Maria podjęła poważne zobowiązanie i wywiązała się z niego. O kilka lat odroczyła realizację marzeń, lecz o nich nie zapomniała. Ale to tylko jedna z wielu lekcji, jakie nam daje.

Lekcja 1: ŻYJ NAJLEPIEJ, JAK MOŻESZ

Nie wszystkie przeszkody udaje się pokonać. Czasem musimy zmieniać plany, modyfikować cele, ale zamiast uskarżać się na los i rezygnować z tego, co dla nas ważne – lepiej robić to, co jest możliwe. "Ja zaś myślę, że w każdej epoce można mieć życie interesujące i użyteczne, a o to głównie chodzi, aby go nie zmarnować i móc sobie powiedzieć, jak Jean Christophe (autor Romain Rolland): Jak tylko mogłem" – pisała Maria Skłodowska-Curie do siostrzenicy.

Niewielu z nas ma szansę na Nobla, ale wszyscy możemy robić, co w naszej mocy, żeby żyć jak najlepiej. "Nie można bowiem mieć nadziei na skierowanie świata ku lepszym drogom, o ile się jednostek nie skieruje ku lepszemu. W tym celu każdy z nas powinien pracować nad udoskonaleniem się własnym, jednocześnie zdając sobie sprawę ze swej osobistej odpowiedzialności za całokształt tego, co się dzieje w świecie. I z tego, że obowiązkiem bezpośrednim każdego z nas jest dopomagać tym, którym możemy się stać najbardziej użyteczni" – oto zadanie, jakie stawia przed nami noblistka.

  Lekcja 2: TWÓRZ ZWIĄZEK PARTNERSKI

Do podjęcia badań nad promieniotwórczością zainspirowały Marię prace Henryka Becquerela o promieniowaniu emitowanym przez sole uranu. Piotra Curie tak zainteresowały prowadzone przez żonę badania, że porzucił własne plany naukowe i zaczęli pracować razem. 18 lipca 1898 roku wspólnie ogłosili odkrycie nowego pierwiastka promieniotwórczego, który nazwali polonem na cześć kraju pochodzenia Marii. 26 grudnia tego samego roku donieśli o odkryciu kolejnego pierwiastka – radu. W 1903 roku jako pierwsza kobieta we Francji Maria Skłodowska-Curie przedstawiła pracę doktorską "Badanie ciał radioaktywnych". Komisja orzekła, że jej praca stanowi największy w historii wkład naukowy wniesiony kiedykolwiek przez kandydata na doktora w jakiejkolwiek dziedzinie. Kilka tygodni potem jej mąż dostał telegram informujący o przyznaniu jemu i Becquerelowi Nagrody Nobla. Odpisał, że nagroda należy się również jego żonie, ponieważ razem prowadzili badania, i zaczął usilne starania o uznanie jej roli. Akademia Noblowska musiała się w końcu ugiąć i nagrodę dostali wspólnie.

Wiele kobiet godzi się na to, żeby ich potrzeby były mniej ważne niż męża. To wynik tradycji i wychowania. A gdybyśmy pamiętały o Marii Skłodowskiej-Curie? Po wyjściu za mąż nie zmieniła się w gospodynię domową. Nadal była głównie badaczką, choć trochę nauczyła się gotować, ale jej życie po ślubie nie różniło się wiele od wcześniejszego. Nie zrezygnowała ze swojej pasji nawet wtedy, gdy urodziły się dzieci. Czasem niepokoiła się o córki, które zostawały z opiekunką, rzucała pracę i biegła sprawdzić, czy wszystko w porządku. Czasem po pracy szyła im ubrania. Była matką, żoną i naukowczynią, a mąż był jej partnerem, wspierał ją, tak jak i ona jego, a nie ograniczał.

Lekcja 3: JEŚLI UWAŻASZ, ŻE COŚ TRZEBA ZROBIĆ, ZRÓB TO!

W organizacjach, w których pracowałam, co jakiś czas odbywały się zebrania poświęcone planom działania. Mieliśmy wiele pomysłów na to, co "trzeba" zrobić, żeby świat był lepszy, prześcigaliśmy się w szlachetnych ideach, a w końcu dochodziło do pytania, kto to zrobi. Zapadało milczenie. Żartowaliśmy sobie, że zawołamy "Trzebę", niech to robi, no bo czemu akurat my?

Maria Skłodowska-Curie nie potrzebowała "Trzeby". Gdy widziała, że warto coś zrobić, robiła to. Jako jedna z pierwszych kobiet na świecie uzyskała prawo jazdy, w dodatku także na samochody ciężarowe. Potrzebowała go, by w czasie I wojny światowej móc samodzielnie jeździć po polach bitew ambulansem wyposażonym w aparat rentgenowski i prześwietlać rannych żołnierzy. Razem ze swoją starszą córką Ireną zorganizowała polową służbę radiologiczną, szkoliła personel, często sama udzielała pomocy. Do końca wojny ich mobilne placówki radiologiczne przyjęły ponad milion pacjentów.

"Moim najgorętszym marzeniem jest powstanie Instytutu Radowego w Warszawie" – wyznała Maria Skłodowska-Curie i utworzyła nowe placówki naukowo-terapeutyczne: Instytut Radowy w Paryżu i w Warszawie.

W życiu prywatnym też bez wahania zastępowała "Trzebę". "Czasami wydaje mi się, że praca dzieci w dzisiejszych szkołach jest tak nadmierna, że lepiej dzieci potopić niż uczyć w tych szkołach" – wyznała w liście do siostry Heleny. Dzieci nie potopiła, tylko razem z innymi naukowcami stworzyła dla nich nową szkołę – tzw. spółdzielnię, w której oni sami uczyli swoje dzieci. Te miały dostęp do laboratoriów, mogły robić eksperymenty, rozwijać się we własnym tempie. Starsza córka Marii, Irena, również została noblistką, młodsza Ewa – napisała biografię matki.

Lekcja 4: DOCENIAJ TO, CO MASZ, I NIE CHCIEJ WIĘCEJ, NIŻ JEST CI POTRZEBNE

Kiedy w 1891 roku Maria Skłodowska przyjechała wreszcie do Paryża i wstąpiła na Sorbonę, wynajęła pokój w dzielnicy studenckiej, ponieważ mieszkanie siostry było za daleko. "Mój pokój znajdował się na mansardzie i był zimą bardzo chłodny, zdarzało się nieraz, że woda zamarzała nocą w miednicy. Aby móc zasnąć, byłam zmuszona kłaść na kołdrę wszystkie swoje ubrania. W tym samym pokoiku na maszynce spirytusowej gotowałam obiady. Obiad składał się często z chleba i filiżanki czekolady, z jaj i owoców. Sama wnosiłam niewielkie ilości używanego węgla na szóste piętro" – wspominała w "Autobiografii". I dodała: "To życie, z pewnego punktu widzenia bolesne, posiadało dla mnie mimo wszystko prawdziwy urok. Dawało mi niezwykle cenne poczucie swobody i niezależności". Która z nas umiałaby to docenić? Drobne bolączki dnia codziennego potrafią psuć nam nastrój, a co dopiero życie w złych warunkach.

Gdy Piotr zginął w wypadku, rząd francuski zaproponował Marii i córkom rentę po ojcu. Naukowczyni odpowiedziała: "Nie przyjmę żadnej pensji. Jestem dość młoda, by zapracować na siebie i na dzieci".

Lekcja 5: A CO LUDZIE POWIEDZĄ? NIECH MÓWIĄ, CO CHCĄ!

Gdy pomyślę o tych wszystkich przygotowaniach do ślubu! Wiele młodych kobiet twierdzi, że wystarczyłaby im skromna uroczystość, ale naciski rodzinne na to nie pozwalają.

Maria Skłodowska wzięła z Piotrem Curie jedynie ślub cywilny. "Nie miałam na sobie żadnej nadzwyczajnej sukni ślubnej i tylko garstka przyjaciół była obecna na ceremonii". Sukienka była ciemna, żeby Maria mogła potem w niej pracować. Po ceremonii państwo młodzi wsiedli na rowery i ruszyli w podróż poślubną po Bretanii, choć zapewne musiało to szokować. Może szokowało też to, że w czasach, gdy kobiety zakrywały się od stóp do głów, Maria chętnie wkładała kąpielowy trykot, świetnie pływała kraulem. Umiała cieszyć się życiem i z niego korzystać. Była wrażliwa na uroki świata, uwielbiała róże, hodowała je w swoim ogrodzie. Dostrzegała innych ludzi, wspierała młode kobiety, które chciały pracować naukowo. Była silna i niezależna.

Po śmierci Piotra związała się z żonatym fizykiem Paulem Langevinem. Wybuchł głośny skandal, w kierunku Marii popłynęła fala hejtu, Langevin podkulił ogon i wrócił do żony. "W moich czynach nie ma nic, co nakazywałoby mi odczuwać upokorzenie" – powiedziała o tej sprawie Maria. Zapewne nie powinna się wiązać z żonatym mężczyzną, ale to ona decydowała o swoim życiu i brała za nie pełną odpowiedzialność. "Niech każdy z nas, jak jedwabnik, tka swój kokon i nie żąda wyjaśnień, po co i na co. Jeżeli robota nasza będzie dobra, to powiemy sobie, żeśmy się nie gorzej od jedwabników zachowali. Reszta zaś nie od nas zależy" – napisała do swojej siostrzenicy. A może pisała do nas wszystkich?

[Źródło: https://kobieta.onet.pl/maria-sklodowska-curie-jest-najbardziej-wplywowa-kobieta-w-histori-byla-genialna-a-to/d10fgg2]

Proste wytłumaczenie

Socjalizm nie jest tym, czym wiekszości się wydaje:

PiS: Political Infantilism Syndrome
To celowe działanie mające „odkułaczyć” Polskę , zlikwidować prywatną przedsiębiorczość i doprowadzić do przejęcia całości gospodarki przez‚ państwo”. Powrót do PRL-u. Tworzenie totalitarnego systemu niewolniczego na wzór Korei Północnej. Ten nurt najsilniej jest reprezentowany w czasach, gdy PiS jest przy władzy. Lech Kaczyński doprowadził do upadku tysiące prywatnych przedsiębiorców w Polsce a jego braciszek teraz idzie tym samym torem. Pisowscy ćwierćinteligenci, którzy nie potrafili do bogactwa dojść własną pracą, zacierają rączki widząc jak ich idole mordują polską przedsiębiorczość, bo uważają, że skoro oni do niczego nie doszli, to ten który doszedł na pewno musiał ukraść. To jest typ myślenia klasycznego marksistowskiego, proletariackiego rewolucjonisty z 1917 roku z Rosji. Chamo sovieticus, obecnie mające władzę w tym kraju. A taśmy Czarneckiego i Morawieckiego oraz ostatnie nagrywanki z KNF pokazują wyraźnie, że nikt jeszcze nie kradł tak, jak PiS.
[Źródło]

Ranking of Happiness 2015–2017

https://s3.amazonaws.com/happiness-report/2018/WHR_web.pdf

1. Finland (7.632)
2. Norway (7.594)
3. Denmark (7.555)
4. Iceland (7.495)
5. Switzerland (7.487)
6. Netherlands (7.441)
7. Canada (7.328)
8. New Zealand (7.324)
9. Sweden (7.314)
10. Australia (7.272)
11. Israel (7.190)
12. Austria (7.139)
13. Costa Rica (7.072)
14. Ireland (6.977)
15. Germany (6.965)
16. Belgium (6.927)
17. Luxembourg (6.910)
18. United States (6.886)
19. United Kingdom (6.814)
20. United Arab Emirates (6.774)
21. Czech Republic (6.711)
22. Malta (6.627)
23. France (6.489)
24. Mexico (6.488)
25. Chile (6.476)
26. Taiwan Province of China (6.441)
27. Panama (6.430)
28. Brazil (6.419)
29. Argentina (6.388)
30. Guatemala (6.382)
31. Uruguay (6.379)
32. Qatar (6.374)
33. Saudi (Arabia (6.371)
34. Singapore (6.343)
35. Malaysia (6.322)
36. Spain (6.310)
37. Colombia (6.260)
38. Trinidad & Tobago (6.192)
39. Slovakia (6.173)
40. El Salvador (6.167)
41. Nicaragua (6.141)
42. Poland (6.123)
43. Bahrain (6.105)
44. Uzbekistan (6.096)
45. Kuwait (6.083)
46. Thailand (6.072)
47. Italy (6.000)
48. Ecuador (5.973)
49. Belize (5.956)
50. Lithuania (5.952)
51. Slovenia (5.948)
52. Romania (5.945)
53. Latvia (5.933)
54. Japan (5.915)
55. Mauritius (5.891)
56. Jamaica (5.890)
57. South Korea (5.875)
58. Northern Cyprus (5.835)
59. Russia (5.810)
60. Kazakhstan (5.790)
61. Cyprus (5.762)
62. Bolivia (5.752)
63. Estonia (5.739)
64. Paraguay (5.681)
65. Peru (5.663)
66. Kosovo (5.662)
67. Moldova (5.640)
68. Turkmenistan (5.636)
69. Hungary (5.620)
70. Libya (5.566)
71. Philippines (5.524)
72. Honduras (5.504)
73. Belarus (5.483)
74. Turkey (5.483)
75. Pakistan (5.472)
76. Hong Kong SAR, China (5.430)
77. Portugal (5.410)
78. Serbia (5.398)
79. Greece (5.358)
80. Tajikistan (5.352)
81. Montenegro (5.347)
82. Croatia (5.321)
83. Dominican Republic (5.302)
84. Algeria (5.295)
85. Morocco (5.254)
86. China (5.246)
87. Azerbaijan (5.201)
88. Lebanon (5.199)
89. Macedonia (5.185)
90. Jordan (5.161)
91. Nigeria (5.155)
92. Kyrgyzstan (5.131)
93. Bosnia and Herzegovina (5.129)
94. Mongolia (5.125)
95. Vietnam (5.103)
96. Indonesia (5.093)
97. Bhutan (5.082)
98. Somalia (4.982)
99. Cameroon (4.975)
100. Bulgaria (4.933)
101. Nepal (4.880)
102. Venezuela (4.806)
103. Gabon (4.758)
104. Palestinian Territories (4.743)
105. South Africa (4.724)
106. Iran (4.707)
107. Ivory Coast (4.671)
108. Ghana (4.657)
109. Senegal (4.631)
110. Laos (4.623)
111. Tunisia (4.592)
112. Albania (4.586)
113. Sierra Leone (4.571)
114. Congo (Brazzaville) (4.559)
115. Bangladesh (4.500)
116. Sri Lanka (4.471)
117. Iraq (4.456)
118. Mali (4.447)
119. Namibia (4.441)
120. Cambodia (4.433)
121. Burkina Faso (4.424)
122. Egypt (4.419)
123. Mozambique (4.417)
124. Kenya (4.410)
125. Zambia (4.377)
126. Mauritania (4.356)
127. Ethiopia (4.350)
128. Georgia (4.340)
129. Armenia (4.321)
130. Myanmar (4.308)
131. Chad (4.301)
132. Congo (Kinshasa) (4.245)
133. India (4.190)
134. Niger (4.166)
135. Uganda (4.161)
136. Benin (4.141)
137. Sudan (4.139)
138. Ukraine (4.103)
139. Togo (3.999)
140. Guinea (3.964)
141. Lesotho (3.808)
142. Angola (3.795)
143. Madagascar (3.774)
144. Zimbabwe (3.692)
145. Afghanistan (3.632)
146. Botswana (3.590)
147. Malawi (3.587)
148. Haiti (3.582)
149. Liberia (3.495)
150. Syria (3.462)
151. Rwanda (3.408)
152. Yemen (3.355)
153. Tanzania (3.303)
154. South Sudan (3.254)
155. Central African Republic (3.083)
156. Burundi (2.905)

Przecelne ujęcie sprawy

My im obiecujemy, oni wybierają nas za to, co im obiecujemy i sami sobie płacą za to, co im obiecaliśmy…